Lezen? Mijn zusje kijkt liever de vlogs van Enzo Knol

‘Maar waarom lees je nou nooit? Ik geef je elke keer een boek cadeau, dat eindigt op de stapel waar je nooit meer naar omkijkt,” zei ik tegen m’n zusje van 12.

Het is net oma vertelt toen ik vervolgde: “In mijn tijd had je geen smartphones, tablets, Netflix, vloggers op Youtube, TikTok, of Pathé Thuis. Het was buitenspelen of de bieb, twee smaken. En ik ben nu schrijfster en columnist geworden, juist dánkzij de bieb. En jij hebt misschien twee boeken uitgelezen in je leven. Dat kan toch niet!?”

“Lezen is gewoon saai, ik lees al genoeg uit schoolboeken, waarom zou ik thuis nog lezen? Dan is school toch voorbij? Dan moet je toch juist ontspannen? Wat is er ontspannend aan lezen?” vroeg ze me. Geheel oprecht, zag ik in haar ogen.

Ik was bijna verontwaardigd. Het deed me pijn. De ontlezing bij de jeugd die zich voor m’n ogen voltrok.

“Lezen is juist heel ontspannend. En het heeft een heleboel andere voordelen waar je heel veel aan hebt in het leven. Zo leer je heel veel woorden bij, kun je betere zinnen formuleren en verbreed je je algemene kennis.”

“Saai dus!” onderbrak ze me. “Ik kijk toch echt liever de vlogs van Enzo Knol.”

“Gaat Enzo Knol later jouw hypotheek betalen? Of voor jou solliciteren bij een gerenommeerd bedrijf? Gaat hij je brieven schrijven?” hoorde ik me zeggen, alsof ik een moeder van vijftig ben.

“Nee,” zei ze. Maar ze zou Generatie Alfa (geboren na 2010) niet zijn als ze geen bijdehante vervolgopmerking had: “Daarvoor ga ik toch juist naar school.”

“Alleen school is niet genoeg. En al helemaal niet voor jou, voor ons, tweetaligen, met ouders die niet naar school zijn gegaan. Wij moeten extra ons best doen om het Nederlands eigen te maken, omdat we het thuis niet spreken. Heb ik ook moeten doen, anders kom je er later nooit tussen.”

“Waar moet ik tussenkomen dan?” vroeg ze.

“Als jij later je hypotheek wil betalen en een mooie carrière wil opbouwen, moet je nu al aan de weg timmeren door je taal goed te beheersen. Taal is macht. Ik krijg al een zenuwinzinking als ik zie hoe jij nog steeds ‘de’ en ‘het’ door elkaar haalt.”

“Laat me gewoon met rust!” zei ze, en verdween van het toneel.

Ik ben nu op het punt dat het mij niet meer uitmaakt welke woorden er in de boeken van Roald Dahl staan, of dat men Engels leest, of dat men lectuur leest.

Ik ben al blij als mensen nog de wíl hebben een boek op te pakken.

Lale Gül schrijft elke week een column voor Het Parool. Lees al haar columns hier terug.

Reageren? l.gul@parool.nl