Laat studenten, starters en statushouders samenwonen

De berichten uit Ter Apel zijn hartverscheurend: in het aanmeldcentrum voor asielzoekers zitten op dit moment 750 mensen, terwijl er slechts plek is voor 275. Dat betekent dat het merendeel geen bed heeft en op stretchers of stoelen slaapt. De burgemeester van Ter Apel en de commissaris van de Koning in Groningen luiden daarom terecht de noodklok. Het is een inhumane situatie en bovendien gevaarlijk, deze plaats kan een brandhaard worden voor infectieziekten.

Een belangrijke oorzaak van de nijpende toestand is het gebrek aan huurwoningen. Na aanmelding in Ter Apel worden asielzoekers doorgaans verspreid over asielzoekerscentra door het hele land. Momenteel zijn alle 30.000 opvangplekken in Nederland echter vol. Veertig procent van de bedden wordt bezet gehouden door statushouders die allang een eigen woning mogen betrekken. Alleen zíjn die zelfstandige woningen er simpelweg niet. Er wordt te weinig gebouwd en bovendien is de verplichte voorrang voor erkende vluchtelingen afgeschaft.

Gelukkig bestaan er initiatieven die de situatie een klein beetje verlichten. De Woondiversiteit is daar een goed voorbeeld van. 116 studenten, starters en statushouders wonen samen in het voormalige gebouw van de Voedsel- en Warenautoriteit; een idee van Villex Vastgoedbescherming en de gemeente Amsterdam. Natuurlijk is dit lang niet voor iedereen een passende oplossing, maar voor jonge, alleenstaande statushouders kan het uitkomst bieden.

Ik ben benieuwd of dit echt werkt en ga met tram 7 naar de Hoogte Kadijk. In een wit pand met kleine, ronde ramen word ik welkom geheten door een paar studenten. Ze zijn nog brak van een feestje. Ik heb een afspraak met de Nederlandse starter Benjamin. Hij woont hier nu twee jaar. Benjamin zit te ontbijten in zijn unit (bestaande uit een woonkamer, keuken, toilet en een douche), die hij deelt met twee studenten en twee statushouders. Allemaal hebben ze een eigen slaapkamer. Voordat Benjamin hier terechtkwam moest hij veertien keer verhuizen: “echt gestoord, maar dat is tegenwoordig de woningmarkt voor jongeren in Amsterdam.”

Het leven in een community maakt Benjamin gelukkig: “Als je samenwoont leer je elkaar écht kennen. Het neemt vooroordelen weg aan alle kanten. Ik ben zelf gay en de eerste keer dat ik een vriendje meenam keek mijn unitgenoot uit Eritrea een beetje raar op. Nu is hij er helemaal aan gewend. Op mijn beurt heb ik grappig genoeg alles geleerd over Nederlandstalige muziek. Ik vond dat eerst verschrikkelijk, maar omdat mijn huisgenoten uit Syrië en Eritrea het geweldig vinden ben ik André Hazes meer gaan waarderen.”

Benjamin laat me de rest van het pand zien: de mooie tuin waar de bewoners barbecueën en yogaën, en de recreatieruimte waar muziek wordt gemaakt en Nederlandse les wordt geven. Nederlanders, Afghanen, Syriërs en Eritreeërs lopen hier gemoedelijk door elkaar. Ze hebben het niet over verschillen of vooroordelen. Ze léven gewoon samen.

Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.

Reageren? natascha@parool.nl.