Kunt u het zich voorstellen? De ongemakkelijkheid?

De filmmaker (ze heet Judith de Leeuw) noemde het een ‘retraite’ en alhoewel ik er niet helemáál op vertrouwde dat haar idee van rust in mijn leven overeen zou komen met míjn idee van rust in mijn leven, zei ik toch ja. Haar voorstel was dat ik, na de opening van mijn tentoonstelling waarvoor ik maanden lang dag en nacht had doorgewerkt, een aantal dagen ergens mee naartoe zou worden genomen, waar dan dingen zouden zijn die ik fijn of leuk zou vinden en dat zij dat dan zou vastleggen voor de film die ze over mij maakt. Ik denk, nu ik dit opschrijf, dat de eervolheid van iemand die een film over mij maakt waarschijnlijk doorslaggevend is geweest in mijn beslissing om hier dus ja op te zeggen.

Dat de retraite verre van een retraite wordt, werd echter al gauw duidelijk toen ze me verklapte dat een van de geplande activiteiten is dat ik iemands handen moet lezen. Nu kan ik dat inderdaad een beetje (ik zit op les), maar zo’n analyse kost me bijna een hele dag voorbereiding. Dus dat lijkt niet op uitrusten. De tweede verklapping was dat er een theatermaker zal zijn die een voorstelling heeft gemaakt óver mij en gaat opvoeren vóór mij. Alleen. En ik geloof dat ik daar dan ook nog iets over moet gaan zeggen.

Kunt u het zich voorstellen? De ongemakkelijkheid? En dat er dan wordt ingezoomd op mijn gezichtsuitdrukking? Verder zijn er mensen uitgenodigd. Mensen die ik niet ken, met wie ik dan moet gaan praten. Ik weet niet zo goed waarom, maar kennelijk hebben die mensen me dan iets te zeggen. En dit alles dan in een setting waarin filmbeelden uit mijn leven ergens op een muur worden gebeamd, wat nogal dramatisch klinkt, en het mogelijk ook is, want deze filmmaker en haar team hebben in de afgelopen drie jaar ál het bewegende beeld dat ooit van mij is gemaakt, verzameld en bekeken en delen daarvan aan elkaar gemonteerd als basis voor dit geheel. Hiervoor haalden ze mijn oude computers leeg, telefoons, oude video 8-tapes, televisiemateriaal en alles wat vrienden en familie van mij hebben. Ik geloof dat Judith de Leeuw daardoor inmiddels meer van mij weet dan ikzelf.

Dat laatste gezegd hebbende: wie weet, weet ze het echt beter, en gaat dat wat nu ongeveer als de hel klinkt, inderdaad voelen als een hemelse retraite. Precies wat ik nodig heb. En wie weet levert het wel een waanzinnige film op en staat u straks en masse in de rij voor de bioscopen uw voorkennis te delen met de persoon die achter u staat: ‘en ze zag er zó tegenop, moet je kíjken hoe goed het is geworden!’

Tinkebell schrijft elke week een column in Het Parool. Lees al haar columns hier terug.