Kun je je hechten aan een strijkijzer?

Bij de strijkijzers was een opstootje.

“Hoezo die hebben we niet meer?” vroeg een man.

De verkoopster bleef rustig.

“Die zit niet meer in het assortiment, meneer.”

“Dan zorg je maar dat ie wel weer in het assortiment komt. Anders ga ik ergens anders heen.”

Ik hoopte dat de verkoopster zou zeggen dat meneer dan maar ergens anders heen moest.

Maar ze pakte een strijkijzer van een schap en hield die de man voor, alsof ze een dure fles champagne showde.

“We hebben wel deze, die is bijna precies gelijk aan uw Philips.”

“Maar die wil ik dus niet,” brieste de man. “Ik wil deze!” En hij toonde de verkoopster een foto op zijn telefoon.

“Die, zoals ik u al vertelde, niet meer in het assortiment zit, het spijt me verschrikkelijk.”

“Dan wil ik de manager spreken! Ach wat, laat ook maar, wat een stomme winkel is dit toch.”

En weg was ie.

Ik keek naar de foto op mijn telefoon.

Kun je je hechten aan een strijkijzer?

Ik wel.

Het ding was al vele malen van de strijkplank gedonderd.

Je wilt het strijkijzer wegzetten. Je steekt je hand uit naar rechts (in mijn geval) om het ding op het ijzeren plaatje te zetten. En je kijkt al niet meer en laat los. Gaat dus niet altijd goed.

Op een gegeven moment dacht ik dat dat strijkijzer het bewust deed.

Maar een suïcidaal strijkijzer?

Er waren al zoveel stukken plastic van afgebroken dat de bedrading volledig blootlag. Het waterreservoir was nog niet lek. Kwestie van tijd natuurlijk dat er kortsluiting zou ontstaan.

Maar zolang alles nog werkte…

Tot deze week een bruin draadje loshing waardoor het rode lampje niet meer brandde. In dit geval – ik zat niet naar het dashboard van de auto te turen – geen goed teken.

Ik zag ook niet goed waar dat bruine draadje weer in moest.

Even later lag het strijkijzer in de vuilnisbak. Jammer, want het was een prima ding. Waar je je nooit zorgen over hoefde te maken. Deed het altijd.

Maar ik nam geen afscheid voordat ik er een foto van had gemaakt. (Voor in het album der dode dingen, waar het nu gezellig verhalen zit uit te wisselen met de oranje koffiefilterhouder en het paar Asics-hardloopschoenen.)

Naar het winkelcentrum om een nieuw strijkijzer aan te schaffen. Liefst hetzelfde type.

Ik had vroeger een economieleraar, Hans, die altijd een lichtblauw overhemd droeg.

We dachten dat hij er maar één had, de armoedzaaier.

Dat vroegen we een keer, heel brutaal.

Nou, zei hij, hij had er heel wat in zijn kast hangen.

Waarom?

Omdat ze zo lekker zitten. En het is een mooie kleur.

Hoeveel dan?

Acht, zei hij.

Vanaf toen noemden we hem Hans Acht.

Nu snap ik hem.

In de winkel liep ik naar de schappen met strijkijzers.

Ik wilde exact hetzelfde strijkijzer.

Maar ook in de witgoedhandel blijft dus nooit lang iets hetzelfde.

Mijn ogen zochten de Bosch Sensixx ’x DA30.

Verdomme. Uit het assortiment genomen, dacht ik.

“Kan ik u helpen?” hoorde ik achter me de verkoopster vragen.

Maarten Moll schrijft over dagelijkse beslommeringen in de stad. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? m.moll@parool.nl