Jort Kelder wil geen primeurs, hij wil kijkcijfers

Pieter Omtzigt van het CDA sprak over de ‘innige band’ tussen politiek en pers.

Ik zag meteen die gecoiffeerde zeeleeuw van een Jort Kelder voor me die – als ze op trektocht zijn – altijd samen met Rutte in zo’n klein eenmans padvinders­tentje slaapt.

Daarna mag Jort altijd bij Op1 het polit­bureau interviewen.

Vind ik dat erg?

Nou nee, maar het was wel een van de honderd redenen waarom ik niet meer naar dat programma kijk.

Vriendjes zijn met een politicus mag best, als het zich maar uitbetaalt.

Ik herinner me de linkse journalist Joop van Tijn, God hebbe zijn ziel, die Hans Wiegel ging interviewen. Wiegel was toen ‘de vijand’ van links Nederland. Charmeur Van Tijn arriveerde bij Wiegel met een enorme bos bloemen voor mevrouw Wiegel. De vijandschap was onmiddellijk weg en het werd een mooi vraaggesprek. Zo hoort het.

Ik weet niet of op de School voor Journalistiek het vak slijmen wordt aangeleerd, maar ik hoop van wel. Slijmen is een belangrijk stuk gereedschap voor de journalist. Maar slechts met één doel: om iets aan de politicus te ontlokken wat hij nog niet eerder vertelde.

Tegenwoordig is dat slijmen niet om de politicus iets te ontfutselen, maar om het ego van de journalist te bevredigen. Niet de onthulling geeft de journalist status, maar dat hij in zijn vriendenkring een politicus kent. In ruil voor het verzwijgen van zijn misstappen moet de politicus dan wel iets geks doen wat maatschappelijk ongevaarlijk is. Een liedje zingen, een dansje doen, in de polonaise meehuppelen of een fluitketel op zijn hoofd zetten. Dat doet de politicus uiteraard liever dan het beantwoorden van pijnlijke vragen. Een politicus wil daarom met iedere journalist goede vrienden worden.

Politici en journalisten die innige betrekkingen met elkaar onderhouden, behoren tot de amusementsindustrie, waarbij de politicus altijd in het voordeel is. Als Kelder werkelijk een goede journalist was, had hij al lang geleden de toeslagenaffaire onthuld. Maar hij wil geen primeurs, hij wil kijkcijfers. En vanwege ‘de vriendschap’ hield hij wellicht zijn mond.

Dat politici zich trouwens het amusement laten welgevallen en zich zodoende laten piepelen door het oerwoud aan bureau­cratische maatregelen die ze zelf hebben veroorzaakt, is weer een ander probleem, maar heeft ermee te maken.

IJdelheid is een ziekte waarvoor men nog geen vaccin heeft en als dat vaccin zou bestaan, liet niemand zich ermee injecteren.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.