Je zal maar een Rus zijn en al weten dat je morgen, of over een week, moet vechten en in de ‘gehaktmolen’ terecht kan komen

Syrië heeft door de sancties die het Westen het land heeft opgelegd bijna niets om de eigen bevolking te helpen. Er zijn geen brandweerwagens, er is te weinig brandstof, er zijn te weinig medicijnen, noem maar op. Kan niet, mag niet en wil niet zijn weer solidair met elkaar.

Gisteren hoorde ik al het dat het Westen ‘schuldig’ zou zijn aan de vele doden die de aardbeving veroorzaakt.

Waarom is Assad niet verantwoordelijk? Waarom is het Westen schuldig omdat ze die sancties hadden ingesteld? Schuld is al iets smoezeligs, maar wordt zo nog viezer en vermoedelijk zijn we uiteindelijk allemaal even smerig. Het is beter die schulddiscussie even op te schorten naar een later tijdstip.

Maar goed, het volgende bericht was dat de Russen Syrië ging helpen.

Hulp als politiek instrument.

Van mij mag het als er maar mensen worden gered. (Giro 555!)

Maar ik geloof niet dat Assad of Erdogan consequenties zal trekken aan eventueel geboden hulp van buitenaf. Hulp is geen garantie voor een verandering van politiek, tenzij de leiders daarvan beter worden. Een ramp maakt hoge functionarissen ook niet opeens engelen met een hoge moraliteit. Een wolf kan niet veranderen in een poes.

De omvang van de ramp is afgrijselijk. Maar de omvang van de oorlog in Oekraïne is eveneens gruwelijk. Ik blijf hopeloos woedend.

Als ik dit schrijf zijn er in Turkije zo’n negenduizend mensen gestorven, en zijn er in de oorlog in Oekraïne ongeveer 200.000 mensen dood. In Oekraïne beeft de aarde ook, storten huizen in, zijn wegen onbegaanbaar en ziekenhuizen overvol – maar door Russische bommen.

Ik merk dat ik op straat loop en denk: dat Russische offensief dat men verwacht, kan nu elk moment beginnen. Je zal maar een Rus zijn en al weten dat je morgen, of over een week, of over een maand moet vechten en in de ‘gehaktmolen’ terecht kan komen. En je zal maar een Oekraïense soldaat zijn en wachten tot je de vijand moet afmaken of dat hij jou afmaakt.

Hoe denken hun partners, hun ouders en grootouders?

Moet ik straks, als ze in het leger moeten dienen, tegen mijn kleinkinderen zeggen: “Vlucht naar een veilig land!” Of moet ik zeggen: “Strijd voor vrijheid.”

Wat zeggen grootouders in Syrië als ze hun kinderen uit de puinhopen hebben gehaald: “Vlucht!” Of: “Help mee opbouwen!”

Wanneer, vroeg ik me af, brulde en beefde de kosmos, want ik zie overal schokkende puinhopen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.