Ik zou als Rus graag schrijven over de verderfelijke invloed van China op de Russische maatschappij
PlusTheodor Holman
Soms verbeeld ik me weleens een Russische schrijver te zijn. De vraag is: waar zou ik nu dan een roman over schrijven? Er zijn te veel onderwerpen.
Ik zou kunnen schrijven over een slome KGB-spion die een narcistische megalomane godsdienstwaanzinnige wordt, het schopt tot staatshoofd en dan besluit een buurland binnen te vallen. Of over een krankzinnige fascistische generaal die in gevangenissen soldaten ronselt en ze allemaal offert voor een stad die geen strategische betekenis heeft. Maar het zou ook kunnen gaan over een laffe Russische minister van Buitenlandse Zaken die er niet van op de hoogte is gesteld dat zijn president een oorlog is begonnen en dan in het buitenland wordt uitgelachen…
Ik zou een klimaatroman kunnen schrijven over hoe springstof veranderde in stikstof en hoe een constante bommenregen zorgde voor het uitsterven van meer dan honderd plant- en diersoorten, als het er niet meer zijn. Hoe de verschroeide aarde daar voor eeuwig een schroeilucht heeft gekregen die gelukkig de lijkenlucht verdrijft.
En wat te denken van een roman over een stel queers in het Russische leger, het Q-bataljon, dat gedwongen wordt te moorden en te verkrachten en vervolgens zijn eigen officieren dient te behagen?
Of een roman over een Russische televisiepresentator die begint te walgen van de leugens die hij moet vertellen en dan niet de leugens van het Kremlin vertelt, maar leugens die hij zelf verzint. Dat het Kremlin steun ontvangt van buitenaardse wezens en hoe Russische geleerden in een medisch instituut erin zijn geslaagd een nieuwe menssoort te ontwikkelen die alleen maar wil vechten voor het Rode Leger, de Z-mens. De presentator wordt steeds geschifter, maar daardoor ook populairder en dus een probleem voor het Kremlin – zeker als hij zegt dat hij president wil worden en zeker weet dat Poetin hem wil liquideren.
Maar ik zou ook een politieke roman kunnen schrijven waarin Macron, Scholz en Sunak op shakespeareaanse wijze praten met Poetin, maar het uiteindelijk Rutte is die de vrede weet te bewerkstelligen en Poetin op de laatste pagina ‘Een paard! Een paard! Mijn Rusland voor een paard,’ uitroept.
Of een filosofische Russische roman die nog maar weer eens een keer de vraag aan de orde stelt wat de waarheid nu eigenlijk is. Is dat begrip niet veel te gedateerd, zoiets als een ziekte die niet meer bestaat?
En wat zou ik als Rus graag een essaybundel schrijven over de verderfelijke invloed van China op de Russische maatschappij. Anders gezegd: hoe China Rusland de eerstkomende honderd jaar gevangen houdt.
Vermoedelijk zal de nieuwe Russische roman gaan over schaamte. Diepe schaamte. Rood van schaamte.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl.
