Ik word veroordeeld tot de strop, word bevrijd en moet mijn rechters straffen. Wat ga ik doen?

Sommige dingen wil je niet denken. Zo maakt Oekraïne zich op voor een offensief. Ik vind dat... spannend.

Dat ik dat denk vind ik onprettig van mezelf, maar ik kan niet anders. Dat er duizenden en duizenden doden zullen vallen, weet ik, betreur ik, maar het beïnvloedt mijn opwinding nauwelijks.

Zou het niet veel slechter zijn als ik niets zou voelen, of als de strijd me onverschillig liet? Zou het ook niet tamelijk amoreel zijn als mijn oordeel over de strijd afhing van het aantal slachtoffers die hij gaat kosten? Zo van: oorlog kost te veel levens, er moet vrede komen, dus moeten we niet vechten. Is dat te eenvoudig gesteld?

Toen ik nog pacifist was, redeneerde ik ook zo. Maar wie constant vernederd wordt of wie meer land wil en hebzuchtig is of wie meent dat God hem roept om strijd te voeren omdat het volk dan beter af is, zal niet naar mijn boodschap luisteren. En oorlog voeren.

Dan is het spannend wie er wint, al wil ik ‘nooit meer’ oorlog.

Wat als Oekraïne verliest?

Dan zal ik gefrustreerd zijn. Maar minder dan de mensen in Oekraïne die dan bijvoorbeeld in het geheim in verzet gaan.

Ik zal dat verzet steunen. Het verzet zal mij om wapens vragen en ik vermoed dat ik die zal geven, want ik wil dat het bestaande regime verdwijnt.

Er zal een dag komen dat het verzet een coup gaat plegen. Dat zal ik zeer spannend vinden. Ik hoop dan dat het verzet wint. Maar misschien lukt die coup niet helemaal en worden alleen een paar hoge functionarissen gevangen genomen. Die hebben belangrijke informatie die het verzet snel moet hebben, anders worden de verzetshelden zelf gearresteerd en geliquideerd. De hoge functionarissen moeten dus gemarteld worden, anders verliest het verzet.

Hoe vind ik dat?

Ik hoop, nogmaals, dat het verzet wint.

Dan word ik gearresteerd en gevangengezet.

Was ik niet een terrorist die een terroristische beweging steunde? Die geld heeft gestort voor wapens voor die terroristen? En die het gemartel van de terroristen sanctioneerde?

Ik word veroordeeld tot de strop.

Het verzet bevrijdt mij uit de gevangenis. Het stopt mijn rechters in het gevang. Sterker: ik moet over ze oordelen. Uiteraard wil ik ze niet de strop geven, maar het verzet vertelt mij aan wie die rechters de doodstraf hebben opgelegd: hun ouders, hun zonen en zusjes, broers, vaders, moeders...

Wat ga ik doen?

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug iLees alle columns van Theodor Holman terug.

Reageren? t.holman@parool.nl.