Ik heb geen idee of een druk hoofd een ziekte is

In de werkkamer van de Duitse Dokter hangt een pluspuntenposter. ‘Want AD(H)D is meer dan Alle dagen (Heel) Druk of Alle Dagen Dromerig!’ staat er stichtelijk bij.

Een cynicus zou zeggen, ‘Dit is van een drol een gebakje maken’, maar ik wijs mijn gezinsleden bij binnenkomst onmiddellijk geestdriftig op hun sterke kanten. “‘Creatief en fantasierijk.’ Klopt! ‘Enthousiast.’ Check! O, en: ‘Eerlijk en rechtvaardig.’ Mooi!”

Ze horen me amper. Want er staat een drumstel. Bovendien oefent een bromvlieg onweerstaanbare aantrekkingskracht op mijn man uit en intussen stelt de dokter vele vragen waarbij ik poog niet voor de rest te antwoorden. Doe ik dat vaker? Ik vrees van wel. Ik ben hier degene zonder diagnose maar dit is louter omdat ‘Pleisterplakker-nog-voor-iemand-gevallen-is’ niet in de DSM staat, Vangnettentovenaar ook niet en Lijstjeskoningin evenmin.

Geen idee trouwens of een druk hoofd een ziekte is. Je zou het denken in een ­artsensituatie als deze. En omdat kinderen op peuterleeftijd al worden beoordeeld naar de maatstaf hoe lang ze braaf stilzitten met een kleurplaat. Die van mij konden dat. Acht seconden. Daarna smeet ik ze de speeltuin in en liet ze keihard rondjes rennen. Als hazewindhondjes stoven ze weg. Eindelijk konden ze hun energie kwijt. Dat werd tijd. Man, wat zaten ze hierop te wachten. Het was dan ook zondagmorgen. Half zes.

De Duitse Dokter begint een verhaal over dopamine en wat er gebeurt als dat niet lekker door je koppie stroomt. Ze legt uit wat pillen (in haar zang-Duits vrolijk ‘pieletjes’ genoemd) eventueel doen. “Maar,” zegt ze erbij, “jullie krijgen alleen pieletjes als jullie willen. En als jullie sporten. Veel. Da’s essentieel om het brein te regulieren. O en jullie moeten geen cocaïne gebruiken.” Ik verslik me. “Nou ja,” grijnst ze, “ik zeg ’t maar even.” Een van mijn jongens kijkt naar zijn handen. Dan bromt hij: “Ik vind het belachelijk. Ik wil dat mijn hoofd alles uit zichzelf goed doet.”

De Duitse Dokter komt achter hem staan. “Ach, wat ben jij streng voor jezelf,” zegt ze zacht.

Ik slik een brok weg. Want dat is hij inderdaad. En hoe vaak krijgen deze kinderen niet te horen: je moet beter je best doen, je mag niet keihard ‘pweeeeep!’ roepen, opletten jij, gedraag je. De onderliggende boodschap? Jij bent niet goed genoeg.

Gelul. Ze zijn meer dan goed genoeg. Al loopt de situatie nu ietwat uit de klauwen. Want mijn ene huisgenoot waant zich headbangdrummend Keith Moon, de andere koprolt in de vensterbank, mijn man zet obsessief een rubberen hersenpan in en uit elkaar en de Duitse Dokter ratelt over het kabaal heen, tot ze midden in een zin naar buiten staart en roept: “Kijk! Een vogel!” Op de vraag “Mevrouw? Heeft u ook adhd?” knikt ze monter.

Als we afscheid nemen, kijk ik naar de positivoposter en voel een zweempje jaloezie. ‘Kan intens en onbezorgd genieten.’ ‘Is stoer en durft veel.’ ‘Is gek op een feestje.’ Van iedereen vandaag aanwezig hangt er één uitgeput in de touwen. Ik. Jammer dat daar geen pieletje voor is.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijfster van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft ze een column voor Het Parool.

Reageren? r.schlikker@parool.nl.