'Ik heb dit allemaal voor jou gedaan'

Het bungalowpark Playa Famara - op een halfuurtje loopafstand van mijn settlement - wordt naast enkele toeristen permanent bewoond door bescheiden beroemdheden die zijn aangespoeld op Lanzarote: een fotograaf van Vogue, een voormalige Spaanse premier.

De meest opmerkelijke verschijning is Victor. Hij woont er behalve met twee van zijn drie kinderen samen met 41 katten, acht honden en één schaap genaamd Maja. Zelf doet hij zaken in Kosovo, maar zijn hobby of beter gezegd zijn levensmissie bestaat uit het redden van dieren.

Maja heeft hij gered uit handen van herders, honden redt hij van een Canarisch Eiland verderop, waar ze opgeleid worden tot gevechtshonden, en katten gooien de inwoners van Lanzarote bij hem over de muren van zijn tuin.

Ik ontmoet Victor op een ochtend als hij zijn schaap aan het uitlaten is. Ook een van zijn honden, Toron, is erbij. "Mijn schaap," zegt Victor, "denkt dat ze een hond is." Victor is veganistisch, zijn dochter was wereldkampioen kitesurfen in 2008 maar legt zich nu toe op het zingen van liederen die de wereld moeten verbeteren.

Victor houdt niet zo van Arabieren, zegt hij, want die zijn niet goed voor de dieren. Hij houdt ook niet zo van olie, maar hij doet wel zaken met wat hij noemt 'oliemensen' om hen beter te begrijpen.

Na ruim een halfuur met mij gesproken te hebben, loopt hij met schaap en hond terug naar huis.

Het settlement is, nadat het vocht van de regen is weggewerkt, weer geschikt voor menselijke bewoning. Om een uur of negen wordt het hier donker, om een uur of elf begeef ik me naakt met mijnwerkerslamp op mijn hoofd naar de douche achter het settlement.

Het programma herinnert aan leger­basissen in Irak en Afghanistan: water aan, jezelf vochtig maken, water uit, jezelf inzepen. Water aan, jezelf afzepen. Water uit.

Marieke, de kunstenares die dit bedacht heeft, zegt: "Ik heb dit allemaal voor jou gedaan. Ik denk dat je hier beter van wordt." Ik verzuim te vragen wat ze daarmee bedoelt, maar ik heb mijn vermoedens.

Ook vertelt ze: "Als mensen in het donker langskomen is het zeker niet persoonlijk bedoeld, geef ze gewoon alles wat ze willen hebben."

Daar ben ik best toe bereid, maar zekerheidshalve neem ik het zakmes dat mij gegeven is om sinaas­appelen mee te schillen mee naar bed. Na enkele nachten is er geen twijfel mogelijk: het zakmes en ik, wij zijn vrienden.

(Wordt vervolgd)

Lees ook:
Deel 1 -> Grunberg als de vriendelijke kolonist op Lanzarote
Deel 2 -> Het huis blijkt een ziek lichaam
Deel 3 -> 'Ik wil geen longontsteking voor jouw kunst'
Deel 4 -> 'Rode vlaggen op het strand, vanwege het communisme?'