Ik geloof niet dat ik ooit van Dr. Lonnie Smith had gehoord

Wat weet ik van de benedenbuurman?

Hij was het die maanden geleden die oude fiets tegen de pui van ons flatgebouwtje neerzette. De Fongers bleef daar weken staan. Tot, zei hij me onlangs met blijdschap toen ik hem in de supermarkt tegenkwam, de fiets uiteindelijk door een langslopende Fongersliefhebber is meegenomen.

Verder leven de buurman en ik langs elkaar heen onze eigen parallelle levens.

En zo zijn er natuurlijk meer.

Emile Schrijver bijvoorbeeld, de directeur van het Joods Historisch Museum (wist ik niet). Hij deed zijn naam eer aan, en debuteert deze maand met de thriller De Hillel codex.

Ik las de drukproef van deze even spannende als vermakelijke roman, waarin de Amsterdamse onderzoeker Max Blitz op jacht gaat naar een manuscript van het Oude Testament.

Max is ook een jazzliefhebber, en Schrijver laat hem en een stel vrienden in het Bimhuis een concert bezoeken van een zekere Dr. Lonnie Smith.

De jazzgemeenschap zal me die woorden ‘een zekere’ niet in dank afnemen, maar het zijn dan ook mijn woorden. Dr. Lonnie Smith. Ik geloof niet dat ik ooit van de man had gehoord. Of misschien wel gehoord, maar meteen weer vergeten. Ik ben niet zo’n jazzcat, zo zeg je dat toch? Nou goed, dat ligt, uiteraard, helemaal aan mij en mij alleen, vrienden van de jazz.

En ik heb mijn stapeltjes Miles Davis en John Coltrane, en als ik ruis nodig heb, zet ik Bill Evans op. Maar Dr. Lonnie Smith?

‘Smith was een van zijn favoriete jazzmuzikanten, een grootmeester op het hammondorgel,’ schrijft Schrijver. Ik stopte toch even met lezen en zocht naar Dr. Lonnie Smith op YouTube.

Best aardige muziek.

Parallel aan hoe ik me voortbewoog in de wereld, werd Lonnie Smith een grootheid op het Hammond B-3-orgel. Hij speelt al mijn hele leven, twee jaar voor mijn geboorte glorieerde hij al in de band van George Benson, en dat hij op een gegeven moment alleen nog maar speelde met een tulband op zijn hoofd. Zonder dat ik dat allemaal wist.

Al wist Lonnie natuurlijk ook niet hoe ik ergens in mei 2004 uit tegen WV-HEDW met links een vrije trap in de kruising joeg. Of dat ik net naast de Jo Peters Poëzieprijs greep.

Is het een omissie dat ik tot voor een paar dagen geleden leefde zonder van Dr. Lonnie Smith te hebben gehoord? Ik op mijn beurt durf te zeggen dat maar weinigen tot deze dag van Julio Llamazares hebben gehoord.

Julio wie?

Precies. De Spaanse schrijver van die fantastische kleine roman De gele regen.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Maar nu komt het. Ik sla gisteren de ochtendkrant open en wat lees ik, een dag nadat ik Dr. Lonnie Smith was tegengekomen in een nog niet gepubliceerd boek en hij voor mij uit de anonimiteit trad met die tulband op zijn hoofd?

Dr. Lonnie Smith is op 79-jarige leeftijd overleden aan longfibrose.

Toch maar even naar Concerto om een plaatje aan te schaffen?

Of toeval bestaat, is een vraag die we een andere keer behandelen.

Maarten Moll schrijft over dagelijkse beslommeringen in de stad. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? m.moll@parool.nl