Ik deel graag dat ik geniet van de vrijheid die ik verworven heb

Sinds een week zit ik heerlijk in het zonnetje in Zuid-Spanje. En wat doe je als toerist in Spanje? Juist ja: paella eten, van de 22 graden genieten terwijl het in Nederland sneeuwt, de architectuur bewonderen en mooie kathedralen bezoeken terwijl je met een verkeerd accent Spaans probeert te praten, omdat niemand Engels spreekt.

Ik besloot verslag te doen van mijn vakantie door foto’s te delen op mijn Instagram. Ik deel namelijk graag met mijn volgers en vrienden dat ik geniet van het leven en van de vrijheid die ik verworven heb: geen hoofddoek meer op hoeven, onbekommerd op de foto gaan met mijn geliefde, jamón ibérico eten, een wijntje drinken, op het strand liggen. Dat vindt men, gezien de enthousiaste reacties, genoeglijk om te zien. Vooral de vrouwen die zelf ook naar vrijheid streven en nog onder de duim van hun familie zitten: ze zijn blij voor me en genieten met me mee.

Behalve een groepje zure huisvrouwen op Facebook dat zich verzamelt in groepen met namen als ‘Moslima’s bijeen’ en ‘Soso beauty’, waarin iemand een screenshot van mijn Instagram deelt met het bijschrift: ‘Ik ben moslima, maar ik vind dit zó triest van haar. Wat een misselijkmakend figuur is die Lale Gül.’

Ze had een foto uitgekozen waarop een beeld te zien is van Jezus in een Spaanse kathedraal. Jezus heeft overduidelijk een bruinere huiskleur dan de beelden naast hem, van Maria en Jozef. Ik vond het grappig om op Instagram de tekst erbij te zetten: ‘De Lieve Heer was ook een allochtoon.’ Nou, dat heb ik geweten, want wie dacht ik wel niet dat ik was? En dat terwijl het feitelijk klopte en niet eens spottend bedoeld was: Jezus was een allochtoon. En hij was kind van vluchtelingen.

Enfin: de moslima’s waren er op een soort gekke, onverklaarbare manier kwader over dan de christenen zelf. Ik kreeg tientallen berichten als ’Na de islam bespot te hebben, is het nu de beurt aan de christenen zeker!’ En ‘Ben je soms geobsedeerd met het bashen van religieuze mensen?!’ En ‘Ben je soms bekeerd naar het christendom omdat je je schaamt voor je eigen identiteit!?’ Ik moest zuchten. Als bekrompenheid zeer zou doen, zouden velen het uitschreeuwen.

Na tientallen kerken gezien te hebben deze week: de meest imposante gebouwen, decoraties en beelden – gevuld met hard biddende Spanjaarden die de oogjes en handjes stevig dichtknijpen in de richting van Jezus, of die kaarsjes aansteken voor hun overleden familieleden of gebeden, of die geld geven aan de vrouw in de rolstoel voor de ingang – heb ik af en toe een klein moment van bezinning gehad en ook begrip voor de gelovige medemens. Het geloof geeft ook veel troost, dacht ik. Het is ook zo sereen hier, dacht ik. Geloven creëert ook een hechte gemeenschap, dacht ik.

Maar dan kom ik die berichten weer tegen in mijn inbox, of stuurt een vriendin een screenshot van een Facebookgroep, en is dat gevoel weer helemaal weg.

Lale Gül schrijft elke week een column voor Het Parool. Lees al haar columns hier terug.

Reageren? l.gul@parool.nl