Ik ben gisteren 148 jaar oud geworden

Mijn lievelingsboeken gaan over onsterfelijkheid en mijn favoriete krantenartikelen zijn de artikelen waarin wetenschappers zeggen dat de mens in de toekomst duizend jaar oud kan worden.

Niets maakt mij gelukkiger dan een wetenschapper die zegt dat, als alles goed gaat, ik nog zeker 963 zomers te leven heb.

Aubrey de Grey is zo'n wetenschapper. De Grey is een man die je, als je met het verkeerde been uit bed bent gestapt, vermoedelijk een charlatan zal noemen, maar ben je blijmoedig en in volledige balans ontwaakt, dan is hij de man die de deur naar de 22ste eeuw op een kier zet voor je.

Zo nu en dan kijk ik door die kier en zie ik mezelf zitten. Grijze baard, gemakkelijke schoenen. Ik ben gisteren 148 jaar oud geworden. De verjaardagstaart bestond meer uit kaarsjes dan uit taart. Ik ben kerngezond, maar in de war. In mijn tuin staat een boom die minstens twee keer zo oud is. De boom ziet er ongelukkig uit. Alle bladeren vallen van hem af, omdat ze genoeg hebben van zijn takkenhumeur.

"Mens, waarom wil je een boom worden?" vraagt de boom.

"Ik denk dat ik wilde kijken of de dood wat zachter zou worden als ik langer leefde. Of de dood niet meer zo groot zou zijn. Niet zo angstaanjagend in elk geval."

"Als het leven er niet meer is, verlang je naar het leven, maar als de dood er niet meer is, verlang je naar de dood. Ik heb een oom in Japan en die kan duizend jaar oud worden. Hij wil het niet, maar het kan. Mijn oom droomt elke nacht over zijn verlosser. Een man in een gewatteerd overhemd met een bijl," zegt de boom.

"Dus je oom wil geen duizend jaar oud worden?"

"Nee. En om eerlijk te zijn ben ik ook wel een beetje klaar met deze tuin. Jullie mensen hadden het maar goed vroeger, toen jullie nog gewoon doodgingen. Een mensenleven was juist zo mooi, omdat de dood altijd dichtbij was. De dood was een sleutelhanger aan jullie huissleutels. De dood liet jullie genieten. Schonk ­urgentie. Kijk nu eens naar je. Alles wat je vandaag kunt doen, kun je ook over tien jaar doen. Wat ga je vandaag doen?" vraagt de boom.

"Ik weet het niet, boom. Ik zou alles kunnen doen, en daarom doe ik niets."

"Als je niets te doen hebt, zou je mij dan om willen hakken?"

Ik bestel een kettingzaag online en loop de volgende middag de tuin in met de Husqvarna 3120 XP. De boom snottert en huilt vogelpoep.

"Heb je die voor mij gekocht, mens?"

"Ja, maar ook een beetje voor mezelf, hoge boom."

"Hoe bedoel je?"

"Ik ga je straks omzagen, maar ik zaag je alleen om als je belooft dat je op mij terechtkomt."

"Dus ik moet op jou vallen, mens?"

"Ja, boom, schors mij van het leven."

En dan slaat de deur die op een kier stond weer dicht. En ben ik alles vergeten. Ik luister naar de woorden van Aubrey de Grey en droom over de 963 zomers die ik nog voor de boeg heb.

Ik heb meer zwembroeken nodig.

De in Amsterdam geboren en getogen schrijver James Worthy (1980) probeert in zijn columns iets van het leven te begrijpen. Lees al zijn columns hier terug. Reageren? james@parool.nl