Ik ben erg voor emancipatie, maar wie voedt er dan op?

Ongeveer een week geleden schreef ik een ouwelullenstuk over een jongerenfeest waar alle coronaregels werden overtreden.

Corona vervormt jeugd namelijk tot een handgranaat die vanzelf afgaat in de buurt van een tot slaaf gemaakte bejaarde. Jongeren beseffen dat niet, want zeker in dit warme weer kookt hun geilheid, waardoor hormonen en corona als broers met elkaar optrekken.

Na mijn column kreeg ik allemaal mails van… moeders.

Opvallend.

Gaat het over Rutte, Halsema, Baudet of Trump, dan krijg ik mails van mannen, maar nu van moeders.

Moeders die niet meer tegen hun zonen op kunnen.

“Ik weet niet wat ik moet doen, behalve waarschuwen,” was de teneur.

Gisteren stond er ook in de krant een artikel over de illegale feesten in de stad. De politie doet daar niks aan. Waarom die niks doet, weet ik niet. Vermoedelijk is het een hope­loze zaak. Te veel criminelen voor te weinig politie.

Maar waarom kunnen moeders niks tegen hun zonen doen?

Mijn stelling is: de emancipatie van de vrouw heeft geleid tot een gezagscrisis in de moeder-zoonverhouding.

Vrouwen zijn zelfstandig geworden, komen op voor zichzelf, zijn gelijkwaardig aan de man en hebben hun zonen constant in­gepeperd: “Denk erom, verbeeld je maar niks!”

“Is goed, mam,” zei zoon, maar moeder hoorde dat niet meer, want die was op weg naar haar baan als voorzitter van de raad van bestuur, of als ceo of als Belangrijk Dik­betaald Iets in de Communicatie.

Ik ben erg voor emancipatie van wat dan ook, maar wie voedt er dan op?

Uiteraard lees ik constant de mooie verhalen van vrouwen met kinderen die er top­banen op na kunnen houden, maar ook dan vraag ik me altijd af: wie regelt de opvoeding?

In de emancipatiegolf in mijn tijd waren dat opa en oma. En het lukte ook niet zonder ‘kresj’, zonder een betaalde ‘ama’ uit een land waar men niet zo geëmancipeerd was, waardoor de geëmancipeerde moeder hulp kon vragen bij de was, de afwas en het strijkwerk.

Zo’n moeder heeft geen gezag meer over haar zoon.

Vader was zijn gezag al kwijtgeraakt in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Weet ik.

Het kind krijgt dan, zoals nu, zijn opvoeding via drillraps. Daar luistert hij tenminste naar, terwijl hij zijn op internet gekochte machete slijpt of de pal van zijn pistool haalt.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.