Hongkong strijdt vooral voor leefbaar loon

In Hongkong houden de ongeregeldheden aan, ook nu de omstreden uitleveringswet is in­getrokken. De demonstranten willen dat hun overige (politieke) eisen ook worden ingewilligd. Die eisen zijn legitiem, maar de media­focus hierop belemmert het zicht op andere, dieperliggende zorgen van de Hongkongse ­bevolking.

Dankzij mijn vrouw, in Hengelo geboren, maar van Kantonese afkomst, maakte ik een jaar of tien geleden kennis met een ­ander Hongkong dan dat uit de ­reisgidsen. In plaats van in ­hotspots Kowloon en Hong Kong Island zat ik opeens in New Territories, het Hongkongse achterland dat aan China grenst, op plekken waar geen toerist of expat te bekennen was. Ik verbleef bij familieleden in een dorpje en in het stadje Yuen Long, waar veel Kantonese ­Nederlanders vandaan komen.

In het gezapige Yuen Long werd de afgelopen weken ook heftig gedemonstreerd tegen de autoriteiten. Wanneer daar, in het Hengelo van Hongkong, ver weg van het politieke en culturele centrum, mensen de straat op gaan, weet je dat het om meer gaat dan de politieke kwesties waar de media zich nu op ­focussen. Die vormen slechts de directe aanleiding voor de ­demonstraties, terwijl de op­gekropte onvrede en de zorgen veel dagelijkser van aard zijn en tegelijkertijd veel dieper zitten.

Hongkongers maken zich niet zozeer – of in ieder geval niet ­alleen – zorgen om de alsmaar groeiende invloed en macht van de autoritaire Chinese regering. Familieleden van mijn vrouw praten vooral over de astronomische vastgoedprijzen en ­huren, de kosten voor boodschappen die de pan uit rijzen en de sombere toekomst­perspectieven voor hun kinderen – en zij hebben het nog relatief goed.

Sinds 2003 zijn de vastgoedprijzen meer dan verzesvoudigd: een appartement van nog geen 40 vierkante meter kost in New Territories gemiddeld bijna 500.000 euro. Er is een ­tekort aan sociale huurwoningen en commerciële verhuurders rekenen gemiddeld 1100 euro voor een tweekamer­appartement. Het gemiddelde maandsalaris bedraagt zo’n 1600 euro.

En dan zijn er ook nog de ­zogenoemde coffin homes: ­appartementen die zijn opgedeeld in bezemkasten van nog geen vijf vierkante meter, waarin gepensioneerden en werkende armen leven. Bijna een op de vijf inwoners leeft in armoede.

De ongelijkheid in Hongkong is pervers, de uitzichtloosheid voor de jeugd ondraaglijk. Een diploma is geen garantie voor een stabiele baan of een leefbaar loon – en al helemaal niet voor een eigen woning.

Logisch dat zo veel Hong­kongers er genoeg van hebben en nu de straat op gaan. Dat heeft dus meer dan we beseffen te maken met een universeel probleem, een waar het ­Westen ook onder lijdt: door­geslagen neoliberalisme en de daardoor groeiende armoede en ongelijkheid.

Reza Kartosen-Wong is mediawetenschapper en publicist. Elke maandag schrijft hij een column voor Het Parool.

Reageren? reza@parool.nl