Het woord ‘schoolkeuze’ is in Amsterdam een farce: mazzel moet je hebben

“O, kijk, Mijn, wat aarrrdig! Een project over de historie van Amsterrrdam!” De moeder met de R die studentencorpsmeters doet vermoeden, slaakt kreetjes in het geschiedenislokaal waar een docent, type Rutger Bregman (jong, hip, je kunt er niets op tegen hebben) vertelt over diverse leerprojecten op zijn school.

‘Mijn’ (zou het een afkorting zijn van Anne-, Wille- dan wel Ellemijn? Of waren pappie en mammie na de geboorte in een bezitterige bui en wensten zij hun hartelapje levenslang mee te geven bij wie ze hoorde?) murmelt mat: “Ja. Leuk. Kunnen we gaan?”

Geef haar eens ongelijk. Mijn en duizenden andere groep-achters zijn wekenlang de ganse stad door gesleept om middelbare scholen te bezoeken en verhalen over onderwijsmethodes aan te horen. Dat doen ze voor hun ouders. Weten kinderen veel of een Daltonsysteem iets voor ze is, of Nieuwsgierig Leren, of een strikte Ordnung muss sein-benadering. Zij zijn in twee zaken geïnteresseerd: zijn er lockers, de onbegrijpelijke heilige graal voor elke puber? En verkoopt de kantine niet slechts linksdraaiende gierst met verantwoorde vegetarische Stuckjes Kip, maar ook vetdruipende kaassoufflés?

Terwijl haar moeder het lokaal besnuffelt, trekt Mijn haar hoofd in haar capuchon, als een schildpad die zijn huis in vlucht, in alles uitstralend: ik ben hier niet. Dat geldt voor vele soortgenoten. Hun ouders zijn er des te meer, in diverse schakeringen.

Zo heb je de Hevig Betrokkene, die zwaaiend met Excelsheets álle open dagen afloopt, exact weet waaruit de leerlingenpopulatie bestaat en slagingspercentages uit het hoofd kent.

Hiertegenover staat Het Mattietype dat schouderstompend (‘Wajo!’) zijn koter richting gymzaal dirigeert. ‘Kom gast, kijken of ze een skatebaan hebben.’

Voorts is daar De Zorgelijke die gaarne uitgebreid geïnformeerd wil worden over het pestprotocol, extra tijd bij examens mocht er sprake zijn van plotseling oppoppende dyslexie en of er voorlichting is over de ziekte van Pfeiffer, want die kan pubers op maanden educatieachterstand zetten.

De Historici zijn ouders die het niet kunnen laten voortdurend hun eigen doldwaze schoolavonturen op te rakelen. ‘Toen stond mama dus in de jongenswc’s met Jurriaan en toen, nou, hihihi…’

Zelf val ik in de categorie smeekouder, oftewel Desperado. En ik ben niet alleen. Want elke school heeft prachtige verhalen. We worden verleid door onweerstaanbare potentiële bruiden. Ze draaien, ze lachen, ze tonen al hun geweldige pluspunten. Wij reiken. En net op het moment dat we ze willen omhelzen, hupsen ze weg en zeggen: ‘Succes met de loting!’

Want het woord schoolkeuze is in Amsterdam een farce. Mazzel moet je hebben, meer niet.

Niet dat scholen het trouwens zo willen, de aanvraag overstelpt hen ook. Vorige week was ik op een middag van mijn zoons favoriet. Ze hadden zo’n dertig vaders en moeders verwacht. Er kwamen er zeker driehonderd. Dus daar zat ik in die ouderzee, smekend richting directie te oogknipperen. ‘Ik heb echt een leuk kind! Kan hij alsjeblieft bij jullie terecht?’.

Alsof het helpt. Evenmin als de kirrende kreten van de moeder die Bregman nog wat vraagjes stelt. Anne-Wille-Ellemijn sloft vast weg. Ze hebben hier geen kaassoufflés.

Roos Schlikker (1975) is journalist en schrijfster van boeken en toneelstukken. Elke zaterdag schrijft ze een column voor Het Parool.

Reageren? r.schlikker@parool.nl.