Het huis blijkt een ziek lichaam

De mens heeft een groot vermogen het onbewoonbare bewoonbaar te maken, schrijf ik aan een vriendin nadat de eerste uren in mijn ruïne, ook genoemd eenpersoonssettlement, op Lanzarote voorbij zijn gegleden.

Zij reageert met een citaat van de vijftiende-eeuwse schilder en filosoof Leon Battista Alberti, die heeft geschreven dat een huis als een lichaam is.

Wouter, een jongen met blonde krullen en een vriendelijke lach die de indruk wekt het hele jaar door in korte broek te wonen, assisteert bij de techniek. Hij logeert in een nabijgelegen bungalowpark dat de sfeer ademt van de vroege jaren zeventig en films van Fellini.

Ooit werkte Wouter op festivals, tegenwoordig bouwt hij houten windmolens voor boeren in Groningen. "Die houten molens zijn mooi," zegt hij, "maar je hebt mensen die zelfs tegen houten windmolens zijn."

Ik kan hem appen als de techniek mij in de steek laat, iets wat ik de eerste uren vaak moet doen; het huis blijkt een ziek lichaam.

Op haar website over dit project schrijft Marieke Schoonderbeek, die dit geïnitieerd heeft, dat het gaat om de balans tussen mens en ­natuur. De schrijver speelt voor mens, de natuur mag zichzelf blijven. "Dit is de slechtste zomer sinds 30 jaar," zeggen mensen op Lanzarote.

Op het strand liggen surfers in wetsuits naar de hori­zon te staren, hedendaagse zeemeerminnen die niet thuis zijn op het land en ook niet in de zee.

's Avonds vraag ik Schoonderbeek in een restaurant in het dorpje La Caleta de Famara waarom juist ik in haar settlement moest wonen. "Ik kon jouw boeken nooit uitlezen," zegt ze, "maar bijvoorbeeld horror- en pornofilms, daar kan ik ook niet goed tegen."

"Juist," zeg ik.

"Het gaat erom," vertelt Schoonderbeek, "dat jij zo anders bent dan ik en dat jij toch thuis bent in de settle­ment." Ze draagt een geel vest met daaronder een ruitjesblouse.

Aan het eind van de avond word ik afgeleverd bij mijn berg.

Het laatste stuk van de weg kun je alleen te voet omhoog. Ik heb een mijnwerkerslamp op mijn hoofd. De settlement heeft geen dak. Tegen alle verwachting in begint het zachtjes te regenen, vroeg in de ochtend is de zachte regen harde regen geworden.

De gemiddelde neerslag in juni is hier 0 millimeter. Extreme weather vermoedelijk. Je zou het bijna vergeten: de natuur is geen lieve vriend van de mens, maar een behoorlijk onverbiddelijke vijand. En vice versa.

(Wordt vervolgd)

Lees ook deel 1 -> Grunberg als de vriendelijke kolonist op Lanzarote