Het enige wat de prostitutie de meisjes heeft gebracht: geslachtsziekten, paniekaanvallen en flashbacks

De beschuldiging dat een Amsterdamse voetbalmakelaar met zijn vrouw jonge, kwetsbare prostituees heeft uitgeknepen, bracht me na jaren weer eens naar dat type strafzaak waarvoor wij van de media te weinig aandacht hebben.

In processen over de georganiseerde misdaad zitten we als perslegioen zij aan zij, zoals deze week weer bij de slepende liquidatiezaak van Willem Holleeder en alle zaken omtrent Ridouan Taghi en consorten.

Hebben drie zwakbegaafde, amper volwassen vrouwen het bewonderenswaardige lef opgebracht aangifte te doen tegen de man die zij pas nu zien als een tiran die hun leven tot schrijnend tranendal maakte, dan is er ruimte over in de persbanken.

Onterecht. Zeker als je beseft dat ook achter deze vrouwen vele anderen schuilen die geen aangifte durven, kunnen of willen doen. De deerniswekkende slachtoffers beseffen vaak pas goed wat ze is aangedaan nadat zedenrechercheurs en hulpverleners ze stap voor stap hebben laten inzien hoe absurd het juk was dat zij bijna normaal waren gaan vinden.

Twee van de slachtoffers hadden al hun moed bijeen geraapt om publiekelijk over de voor buitenstaanders onvoorstelbare vernederingen te spreken. Elke zin sneed door de rechtszaal.

Dat ze als verstandelijk beperkte meisjes zo waren gemanipuleerd dat ze willoos hun met goedkope seks vergaarde geld in de keukenla stopten… Ze walgen er nu van. (“Je hebt mij op een website gezet, zodat mensen mij konden bestellen!”)

Het enige wat de prostitutie ze behalve hun trauma’s heeft gebracht: geslachtsziekten, paniekaanvallen en flashbacks. De vrouw die zich het jonge zusje van de voetbalmakelaar had gewaand, ziet nu dat ze ‘was gehersenspoeld’. De verdachte had nooit een grote broer willen zijn. Die liefdeloze seks met veelal oudere mannen; het altijd gevolgd worden via smartphones: het stortte de twee in diepe depressies.

Ik dacht terug aan de vrouwen, meisjes eigenlijk, die me tijdens het proces tegen een bewezen gewetenloze en gewelddadige pooierbende op de gang bezwoeren dat hún pooier-met-stierennek heus ook lief kon zijn – én hoger in de hiërarchie stond dan ik in artikelen had geschetst.

Een jong, door pedofilie getraumatiseerd slachtoffer van een andere pooier had pas na jaren ellende een ijzingwekkende aangifte durven doen van malheur waarvoor de rechters volop bewijs zagen. In een Haarlemse buitenwijk liet haar veroordeelde vrouwenhandelaar me na zijn vrijlating een geluidsopname horen waarin zij ‘toegaf’ te hebben verzonnen dat hij haar jarenlang met psychisch en fysiek geweld had uitgeknepen. Onder welke omstandigheden die opname was gemaakt, kon hij me niet uitleggen. Haar spreken mocht ik zéker niet.

Van de rectificatie waarop hij aandrong, zag ik af. Later hoorde ik dat de geschonden vrouw weer in andere ijzeren pooiershanden was gevallen.

Hun wereld, zo duister.

Paul Vugts schrijft elke vrijdag over zijn werk als misdaadverslaggever. In de Taghi Podcast vertelt hij samen met collega Wouter Laumans over ontwikkelingen in het proces rond Ridouan Taghi.

Reageren? paul@parool.nl.