Het boek liep met me mee naar de kassa

Ik wist dat ik in de val ging trappen.

Eerst deed ik een paar klusjes in de tuin van mijn ouders. Bleef daarna nog zo lang in de huiskamer zitten koffiedrinken tot mijn moeder voor de tweede keer hetzelfde verhaal begon te vertellen. En toen was er nog genoeg tijd over om in D. naar de boekhandel te gaan.

Boekhandels zijn magneten. In ieder geval voor mij. Raadgeep & Berrevoets is de boekwinkel uit mijn jeugd, nog steeds gevestigd in hetzelfde pand in de Hamburgerstraat.

Ik ging naar binnen. Even hoopte ik dat ze het boek daar niet hadden liggen, maar als het boek weet dat je komt – en dit boek wíst dat ik zou komen om het te bezitten – dan doet dat boek zijn best om op te vallen en zie je het meteen liggen. Met zijn aanstellerige gele buikbandje.

Spiegelman.

Met de handen op de rug bleef ik voor de tafel staan waarop de stapel met de buikbandjes lag. Het boek werd nog niet door mij aangeraakt. (Iedereen: Kijken doe je niet met je handjes!) Ik liet het liggen en liep er voorbij, naar achteren, naar de literatuur, terwijl het zacht aan me bleef trekken.

Ik was natuurlijk al reddeloos verloren.

Ik was een tijd niet meer bij Raadgeep geweest. Ik schrok een beetje (dat was dan weer wat aanstellerig van mij), want er was nog maar één kast literatuur. Ooit een wand, toen vier kasten, toen drie, twee en nu nog maar één schamele kast. Veel nieuw verschenen literatuur lag voor in de winkel op de legtafels, dit was wat er nog over was van ‘oudere’ boeken. Een soort uitsterfkast. (Wél met Cynan Jones, Knausgård en Wanda Reisel.)

Dat ik me druk maakte over de teloorgang van de literatuur was natuurlijk uitstelgedrag. Ik wilde naar voren rennen en een Spiegelman van de stapel Spiegelmannen grissen en me naar mijn logeeradres in G. spoeden.

En het is niet eens literatuur. Spiegelman is een thriller. Een Zweedse. Van Lars Kepler. 544 pagina’s dik. (Ooit was er een tijd dat ik Zweedse thrillers afzwoer, tot ik er weer een in handen nam, de dop losschroefde, het boek aan mijn mond zette en gulzig begon te drinken. Niets geen guilty pleasure dus, maar een serieuze zaak.)

Nog kon ik beslissen het boek niet te kopen (hahahahaha!). Maar het boek liep al met me naar de kassa en liet het me afrekenen. Ik dacht het boek te horen neuriën toen het in een papieren zak verdween.

Ik fietste terug naar G. Dit ging me een hele dag van mijn leven kosten. Maar ik moest het boek nú gebruiken.

Wie zegt dat lezen ontspanning is, liegt. (Wordt vervolgd.)

Maarten Moll schrijft over dagelijkse beslommeringen in de stad. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? m.moll@parool.nl.