Heerlijk, zo’n oorlog – het loopt altijd slecht af

Een Russische aanval van cybercriminelen op Nederlandse ziekenhuizen.

“We kunnen jullie zorg in één klap lamleggen als jullie je met Oekraïne bemoeien,” is de boodschap.

En dan?

Ze leggen onze ziekenhuizen plat, er sterven mensen, we begraven ze, we zijn verdrietig, maar vervolgens?

Ondertussen proberen wij ook cyberaanvallen uit te voeren. Dan gaan er daar ook mensen dood, die worden ook begraven, daar wordt dan ook gehuild.

Heerlijk, zo’n oorlog – het loopt altijd slecht af.

Er komt een olifant met een lange snuit en die blaast die mensen op.

Is zo’n cyberaanval op ons niet een aanval op een lid van de Navo en moeten we nu niet ten oorlog gaan? Of telt een cyberaanval niet?

Ach, wat maakt het uit? Als men gaat juichen om vernietiging, dan juicht men om de vernietiging van zichzelf. Je bent in een oorlog oprecht blij als je de ander weer een slag hebt toegebracht. Anders was jij te grazen genomen. Ik zou ook juichen als we nou met handige cybercriminaliteit Poetin konden irriteren.

Het blijft overigens vreemd om over straat te lopen en te bedenken: ik wil wraak. Wat heb ik in feite met die oorlog daarginds te maken? Ja, Poetin gaat door als hij Oekraïne bezit, maar dan? Wil hij mettertijd Nederland binnen zijn invloedssfeer brengen? Ik denk het niet. Toch wil ik represailles voor wat hij in Oekraïne aanricht. Dat is de consequentie van betrokkenheid.

Gek is dat, ik kan om zulke gedachten gruwen van mezelf. Maar het is niet te beheersen. Ik wil me ook niet beheersen. Ik wil dat Zelenski F16’s krijgt en nog meer wapens. Waarom ben ik zo triggerhappy? Waarom zou ik best willen kruitsnuiven? Waarom zit ik gebogen over de kaart van Oekraïne en probeer ik met Google een beeld te vormen van het gebied waar zwaar wordt gevochten?

Terwijl ik dat gisteren aan het doen was, besefte ik dat ik nog nooit had bekeken waar mijn ouders gevangen hadden gezeten. Natuurlijk, ik ken de filmbeelden van Ambarawa en van de Birma-spoorweg. Ik zou kunnen kijken hoe het daar nu is.

Toch heb ik daar geen zin in, zelfs al zou het troost kunnen brengen omdat het daar nu vrede is en ze misschien de omgeving mooi hebben herbouwd. Het zou troost zijn die het nutteloze van de oorlog onderstreept. Om troost te voelen moet je jezelf op een handige manier in de maling nemen. Dat wil ik niet.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.