Grunberg als de vriendelijke kolonist op Lanzarote

In 2008 ontving ik een fax van de kunstenares Marieke Schoonderbeek, ze wilde een huis voor me bouwen op Lanzarote. Daar zou ik tien dagen wonen, vervolgens zou het huis opgaan in de natuur. Ik reageerde enthousiast - principieel reageer ik op driekwart van de voorstellen enthousiast, zeker op de buitenissige - maar het plan werd uitgesteld. Permissie krijgen om te bouwen, hoe tijdelijk ook, bleek moeilijk.

Zaterdag ben ik aangekomen op Lanzarote, in het huis dat vanwege de vergunningen settlement wordt genoemd. Officieel heet het project One-Man-10- Days-Settlement 29°13°, dat zijn de coördinaten van de settlement.

Het bleek makkelijker toestemming te krijgen te bouwen op een plek waar al menselijke sporen zijn. In het natuurgebied van Famara, op een onherbergzame heuvel met uitzicht op een strand waar uitsluitend surfers op afkomen, stond een ruïne. Wat het ooit geweest is is onduidelijk. Een dak is er niet, de deur lijkt te zijn ontstaan doordat een reus zich naar binnen heeft gewerkt, ramen zijn er evenmin, maar met zo'n deur heb je die ook niet nodig.

Boven de deur is door middel van een ingenieuze constructie een slaapcabine gemonteerd. De ladder omhoog is stijl, het is af te raden aangeschoten naar bed te gaan. Verder is er een zonnepaneel waardoor ik elektriciteit heb en dankzij Miki, ze studeert enviromental engineering aan de TU Delft, is er iets van een douche met water dat zichzelf recyclet.

Miki zal een scriptie schrijven over mijn douche op Lanzarote. Verder op de berg bevindt zich een chemisch toilet waar een muurtje omheen is gebouwd dat tot de knie komt. Er verschijnt hier toch geen mens.

Anders dan de woorden Canarische Eilanden doen vermoeden heeft dit gedeelte van Lanzarote niets van een toeristisch paradijs. Het vulkanische landschap lijkt ongeschikt voor menselijke bewoning. In de zee mag officieel niet worden gezwommen, maar de golven zijn onweerstaanbaar voor surfers. Het soort surfer voor wie surfen de ware en enige reden is om te leven.

Ik zou vanaf mijn heuveltop kunnen mediteren over mens, natuur en eenzaamheid, maar sinds mijn aankomst denk ik aan mijn zus, die op de Westelijke Jordaanoever in een settlement woont, daarvoor in een settlement in Gaza.

Ik ben hier op Lanzarote de vriendelijke kolonist, niet gekomen om de oorspronkelijke bevolking te verjagen of te overheersen. Als men mij vraagt: 'Wat doe je in je eenpersoonssettlement?' zal ik antwoorden: 'Ik ben hier om te leren surfen.'

(Wordt vervolgd)