Europa maakt zich volstrekt belachelijk met ruzie over culinair chauvinisme

Ik denk niet dat er ook maar iemand in Nederland wakker zou liggen als de Duitsers plotseling boerenkool met worst tot hun nationaal gerecht zouden bevorderen. Of als de Belgen aan de haal zouden gaan met onze erwtensoep. Overal ter wereld wordt Gouda­kaas gemaakt en verkocht, wat bij Nederlanders vooral leidt tot een tikje trots en gelukkig geen aanleiding geeft tot paniekerig protectionisme vanwege een gevoel culinair te worden beroofd. Ook onze poffertjes en Bossche bollen delen we graag met de rest van de wereld.

Hoe verschillend is dat voor nationale gerechten van veel andere landen. Frankrijk probeert met man en macht champagne en camembert voor zichzelf zeker te stellen en bestrijdt minstens zo lekkere witte wijn met bubbels van elders tot aan het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Evenzo mag niemand roquefortkaas maken, want die moet absoluut komen van schapenmelk uit Aveyron, die ook nog eens gekoloniseerd moet zijn met een ranzige penicillineschimmel uit de ­grotten aldaar.

In Italië worden welhaast de carabinieri ingeschakeld om parmigiano, pesto en pecorino te beschermen tegen buitenlandse concurrentie. En in ­Rusland worden zo ongeveer de nucleaire raketten in stelling gebracht, omdat Oekraïne het heeft gewaagd borsjtsj tot nationaal product te bevorderen, terwijl de Russen menen dat die met varkensvet opgeleukte rode bietenmeuk tot hun nationale erfgoed behoort. Het Kremlin zal zonder enige aarzeling zijn veto in de Veiligheidsraad gebruiken als Kiev voor de Oekraïense variant van het soepje de Unescostatus probeert te verkrijgen.

Op zichzelf is al dat culinair chauvinisme nog wel grappig, maar inmiddels heeft de Europese Unie, die immers geen belangrijker problemen op te lossen heeft, zich op de beschermde nationale gerechten gestort. Natuurlijk kun je het aan de Brusselse ambtenaren dan wel overlaten om met een extreem complex en bureau­cratisch systeem op de proppen te komen, met een wirwar van kwaliteitskeurmerken, omgeven door een oerwoud aan regel­geving, vergunningen en juridische liflafjes. Frankrijk, Spanje en Italië hebben inmiddels honderden van deze beschermde titels in de wacht gesleept, terwijl de teller voor Nederland godzijdank nog op nul staat. Engeland worstelt met het systeem, dat er bijvoorbeeld toe heeft geleid dat stiltonkaas niet meer mag worden gemaakt in het dorpje Stilton, omdat dit volgens de EU net buiten het goedgekeurde domein rondom Leicester en Nottingham ligt. Met dit in het achterhoofd klinkt die brexit plotseling een stuk logischer.

Natuurlijk: lekker belangrijk allemaal met het oog op de echte voedselproblemen die de wereld nu, maar nog veel meer in de komende jaren, te wachten staan. Over 30 jaar zullen er dagelijks 9 miljard monden moeten worden gevoed en het is duidelijk dat de huidige wereldvoedselproductie dit niet zal kunnen opbrengen. Met al dat geruzie over Franse kaasjes of Spaanse worst maakt Europa zich volstrekt belachelijk.

Marcel Levi is ceo van University College London Hospitals. Daarvoor was hij bestuursvoorzitter van het AMC. Lees al zijn columns hier terug.

Reageren? m.levi@parool.nl