Een uitnodiging van allesdoener Harry de Winter veranderde alles

Deze week overleed Harry de Winter (73), de alleskunner uit Oss: tv-producent en presentator, impresario, dj, agent van onder anderen Boudewijn Büch, initiator van de 40UP-dansfeesten, verwoed verzamelaar van jukeboxen, voorzitter van kunstenaarssociëteit De Kring, activist, kunstenaar van prachtige diorama’s (kistjes met de meest uiteenlopende voorwerpen), pater familias en nog zoveel meer.

Begin jaren tachtig kruisten onze wegen al. Harry maakte met Je ziet maar zijn debuut als programmamaker en vroeg mij in de redactie zitting te nemen. Het was het begin van IDTV, zoals Harry altijd trots zei, ‘de eerste onafhankelijke tv-producent van Nederland’. Even was er nog sprake van dat ik zou toetreden tot de directie van het stormachtig groeiende tv-bedrijf.

Maar een uitnodiging van Harry veranderde alles. Hij hoorde van een ontmoeting die ik in Amsterdam had met een groepje Russische journalisten. Mij lonkte wel een avontuur in het Oosten. Mijn vrouw Ellen had haar reserves. In ons prachtige huis aan de P.C. Hooftstraat klonken nog maar net de geluiden van pasgeboren baby Tom.

“Ga mee naar Moskou,” zei Harry, die in die dagen samen met regisseur Egbert van Hees furore maakte met de registratie van wereldacts, waaronder Pink Floyd, Prince, Madonna en Joe Cocker. Hun volgende klus was de registratie van het Moscow Music Peace Festival op 12 en 13 augustus 1989.

Het was het eerste grote concert ooit van westerse hardrockbands in Moskou met bekende namen als de Scorpions, Ozzy Osbourne, Bon Jovi en Mötley Crüe. Harry was door leden van het ook aanwezige Britse Black Sabbath gevraagd in het Loezjnikistadion deze tweedaagse happening te registreren. En wij mochten mee. De Muur was nog niet gevallen en met een gecharterde rammelbak vol hypermoderne videoapparatuur vlogen we met Interflug via Oost-Berlijn naar Moskou.

Het was voor mijn vrouw Ellen en mijzelf de eerste kennismaking met Rusland. De Koude Oorlog liep op zijn laatste benen – een nieuw en beter tijdperk gloorde aan de horizon.

De Moskouse autoriteiten wilden alleen geen gelazer en in het stadion wemelde het van de oproerpolitie. De gehele eerste ring van het immense Loezjniki was afgezet. De massaal uitgelopen Moskouse jeugd deerde het niet.

In de catacomben vermaakten wij ons met de artiesten die, ondanks het vredes- en antidrugsmotto van het festival, werkelijk van alles in neus en lijf propten.

We logeerden in het Belgradhotel, waar wij Ellens verjaardag vierden met veel champagne en wodka – de vergeelde polaroidfoto staat nog op mijn bureau in Moskou – en we dineerden in het 34 verdiepingen tellende Hotel Oekraïne met Jon Bon Jovi en de Osbournes.

Ellen zat naast Sharon aan tafel – later wereldster in haar realitysoap – en kletste over de opvoeding van kinderen. “Een typische Engelse huisvrouw,” zei Ellen in de taxi terug.

In de zwoele zomernacht wandelden we over het Rode Plein en liet Ellen zich ontvallen: “Ik kan me toch wel voorstellen dat we hier wonen.” Op diezelfde augustusavond werd de song Wind of Change van de Scorpions geboren, dat het lijflied voor een generatie jonge Russen zou worden. ‘I follow the Moskva down to Gorky Park, Listening to the wind of change.’

Wij vestigden ons in Moskou en Harry ging onverdroten voort met het uitbouwen van zijn imperium. Drukke agenda’s en verschillende tijdzones maakten ontmoetingen lastig, maar we hielden altijd digitaal contact. Drie weken voor zijn dood appte ik Harry nog over de geboorte van ons nieuwste kleinkind Valerie in Phuket, Thailand.

Hij antwoordde meteen. ‘Volgende week naar LA naar kleindochter Naomi. Leuk phuket babytje. Gefeliciteerd. mooi dat er ook nog positieve dingen in het leven zijn naast alle sheisse!!’

Pakoisja s mirom, beste Harry. Rust in vrede.

Derk Sauer is uitgever van The Moscow Times en columnist bij Het Parool. Hij is ook ­oprichter van de Russische krant Vedomosti en oud-uitgever van RBK Gazeta.