Een boks voor de echte Amsterdammer, een bedreigde stadssoort

Een van de grootste waarden voor een stad is een bewoner die zich het verleden, het heden en de toekomst van de stad aantrekt. En dan bedoel ik niet de categorie die alle formele ingangen, talen en omgangsvormen kent, en die vervolgens inzet om de eigen ruimte vooral nog groter te maken, vaak ten koste van anderen. Nee, ik bedoel de categorie die meestal niet heel veel heeft, aan wie de formele partijen vaak niet denken als ze stedelijke ambities formuleren die door deze bewoners allang worden gepraktiseerd. Niet omdat het een trend is maar omdat het vanwege noodzaak nooit anders was.

Het zijn deze mensen, van alle kleuren en alle generaties, die ons leren hoe we met elkaar moeten leven in de stad. Oftewel: een bedreigde stadssoort.

Deze bewoners maakten onze stad in het verleden en maken hem nu nog steeds. Omdat zij de stad betekenis geven, menselijk maken, naar een ander omkijken en zich inzetten voor hun leefomgeving. Maar ik vraag me af of ze genoeg gezien en gewaardeerd worden. De vraag stellen, is hem beantwoorden: nee.

In een tijd waarin onze steden beetje bij beetje aangeharkte, anonieme, generieke en homogene plekken worden, zijn deze bewoners belangrijker dan ooit. Zij leren ons dat je je buren altijd netjes groet, of je nou je dag hebt of niet. Zij leren ons dat je aanbelt bij elkaar om te kijken of iedereen oké is, als je elkaar al een week niet gesproken hebt. Zij leren ons dat je op je eigen beurt ook best eens om hulp mag vragen, omdat menselijkheid geen verticale hiërarchie kent. Zij leren ons dat je, met name, Amsterdammers best eens voor alles en nog wat mag uitmaken maar wanneer we terugblaffen, je niet meteen moet schrikken. Die Amsterdamse branie maakt net zo goed weer plaats voor Amsterdamse humor en de onderlinge relaties zijn weer op orde. Althans, als je die omgang kent en kunt waarderen.

Dat wordt steeds minder. Omdat er in Amsterdam steeds minder Amsterdammers wonen. Mensen die dit begrijpen, die hiermee zijn opgegroeid, die niet opkijken van een beetje viezigheid en vuiligheid in de straat, die niet bij de eerste de beste groep jongeren in een speeltuin in WhatsAppgroepjes broeden op een beveiligingscamera, die niet lopen te zeiken over dat er te veel auto’s in de stad rijden, die hun lifestyle niet opdringen aan anderen, die de handen uit de mouwen steken als er hulp georganiseerd moet worden.

Pas op, als je deze Belangrijke Bewoners wél kent en waardeert, ga ze vooral niet in een ongevraagde competitie bij elkaar zetten en laten meedingen om een prijs. Maak van solidariteit geen wedstrijd. En al helemaal geen entertainmentshow. Geef ons een boks. Kijk en leer van een afstand.

Rapper en schrijver Massih Hutak (1992) schrijft elke week een column voor Het Parool. Lees al zijn columns hier terug.