Echte Amsterdammers fietsen niet

Gisteren sprak ik de Echte Amsterdammer over de verkeersdrempels in de Negen Straatjes. Een samenvatting.

(…) Luister nou met dat schrijfhoofd van je: Amsterdammers fietsen niet. Nooit gedaan ook. Ik heb mijn hele leven nog nooit een Amsterdammer op een fiets zien rijden. Dat doen ze in de provincie, van dorp naar dorp rijden en elkaar dan vertellen dat hun varken ziek is, maar echte Amsterdammers fietsen niet. Die staan. Met elkaar te lullen. Over dit en dat. Zoiets gaat niet op een fiets. Kijk, zo lullen Amsterdammers, ik doe het even voor. Met je klauwen op je pens en dan lopen alsof je ergens naartoe gaat. Ondertussen lul je over dingen. (…)

(…) Dacht jij dat Manke Nelis vroeger lekker ging fietsen? Ik dacht het niet. Als jij één Amsterdammer weet te vinden die Willy Alberti ooit op een fiets door de Negen Straatjes heeft zien rijden, dan koop ik een panharing voor je. En hoezo de Negen Straatjes? In het echte Amsterdam hadden we allemaal gewoon één straat. Dat was de straat waar je in woonde. Daar liep je doorheen. Fietsers die trokken we van hun zadel. Daar moest je bij ons niet mee aankomen, wielen en trappers. (…)

(…) Dat is toch lachwekkend, dat je met je fiets gaat staan janken voor een verkeersdrempel. Echte Amsterdammers lachen om een verkeersdrempel. Ik heb op dit moment negentien verkeersdrempels achter in mijn schuur liggen. Denk je dat ik ga staan wachten tot iemand met een geel gemeentevest de drempel eruit komt schroeven? Van wie is die stad nou? Van mij of van een of andere huilende student sociale wetenschappen die met zijn blauwebandfiets gaat staan wachten tot het au-aan-mijn-kontjedrempeltje eruit wordt gehaald. Weet je dat ik weer kwaad word. (…)

(…) Fietsen ziet er niet uit. Ze rijden allemaal door mijn stad alsof ze hem hebben uitgevonden. Met hun hipsterbaardje en een rugzak vol ingewikkeld wijvenbier door de Negen Straatjes fietsen om een brood van 12 euro te kopen bij dat ene bakkertje waar ze meel uit Sri Lanka gebruiken. Of met zo’n bak aan hun stuur. Amsterdammers doen dat niet. Kijk, zo doen wij het. Alles in je zakken proppen. Portemonnee in je reetzak en dan lopen omdat je zin hebt om iets te vreten. (…)

(…) Amsterdammers lopen en dan kopen ze een broodje bal met zuur. Daarna zeggen ze tegen elkaar: precies zoals Geile Sjaan ze altijd maakte. Daarna lopen Amsterdammers naar huis, met mosterd om hun bek. Hoge drempel die mij dan tegenhoudt hoor. (…)

n.dijkshoorn@parool.nl

Nico Dijkshoorn schrijft twee keer per week een column voor Het Parool, en spreekt zijn bijdragen ook in.

Reageren? n.dijkshoorn@parool.nl.