Door kinderen te ontvoeren speelt de staat met het leven van de allerkwetsbaaarsten

Je weet niet beter dan dat je een Russisch kind bent. Je woont in een pleeghuis of misschien bij ouders die de jouwe niet zijn en zo word je volwassen. Je moet het leger in. Je herinnert je nog wel dat er oorlog was, maar je was nog jong.

Dan ga je je eens afvragen wat er is gebeurd. Heb je geluk gehad?Je ontdekt dat je bent ontvoerd. Op een dag vond Poetin het namelijk noodzakelijk kinderen uit de Oekraïne te ontvoeren.

Waarom? Dat is ook zo’n oorlogsraadsel. Ik denk – want ik geloof dat de mens meent dat hij groeit en bloeit als het slechtste in hem naar boven wordt gehaald – dat ze die kinderen in Rusland wilden opvoeden tot kanonnenvlees. Of misschien tot kindsoldaten.

Hebben kinderen doodsangst? Nee. Ze willen, nog meer dan volwassenen, helden zijn; het liefst kruipen ze in hun scherm wanneer ze hun computerspelletje spelen waar de geluksmomenten zich aaneenrijgen bij elke vijand die ze weten neer te schieten.

Kinderen spelen dat ze gestorven zijn; het besef van dood dringt pas tot je door als je in aanraking komt met de mogelijkheden die je hebt en met de liefde. Kinderen zijn ook meedogenloos. Het doden van een ander voor een paar mooie schoenen, een Vuittontasje of een scooter als bewijs voor hun heldenstatus zien ze niet als slechte deal. Integendeel. En kinderen kunnen ook opgevoed worden tot slaafje of ‘troostmeisje’ van de machthebbers.

Staatsontvoeringen zijn misschien wel erger dan het doden van de vijand; je speelt met het leven van de allerkwetstbaarsten. Ook dat moet je in overeenstemming brengen met je geweten.

Moraal, geweten: het zijn illusiewoorden die verwijzen naar iets dat geen algemene geldigheid bezit, maar waar een bepaalde groep het over eens is. Denk daar niet al te veel over na, want dan worden alle woorden illusiewoorden.

Een ambtenaar zette het op papier: ‘Jeugdkampen met Oekraïense jongeren.’ Een andere ambtenaar bedacht een ontvoeringsstrategie en wat het allemaal zou gaan kosten. En zo reisde een plan naar de allerhoogste en die gaf de opdracht.

“Wat heb je vandaag gedaan?”

“Ik heb kinderen uit handen van de nazi’s gered. Hun leefomstandigheden waren verschrikkelijk. De Oekraïners wilden ze misbruiken. Wij kunnen ze nu goed voeden en kleden en goed onderwijs geven. We kunnen mooie Russische staatsburgers van ze maken.”

“Ze zullen je dankbaar zijn.”

“Ze moeten het Russische volk dankbaar zijn. Ik ben slechts een dienaar van God.”

Zinsbegoochelingen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.