Docu over huisarts Van Hasselt (93) kreeg terecht een herhaling

"Zo, dat is wel oldskool!" zegt een patiënte als haar huisarts haar oor uitspuit met een enorm stuk gereedschap.

Nico van Hasselt is dan ook al zestig jaar huisarts. In een maandag uitgezonden portret viert hij zijn 92ste verjaardag. Inmiddels is hij zelfs 93 en nog altijd houdt hij praktijk aan huis in Amsterdam.

Zonder moeite gaat het allemaal niet. Zijn zware ademhaling zingt door de microfoon als hij zijn niet dossiers bijwerkt.

Even eerder hebben we hem al visites zien rijden met een Curverbox vol hand­geschreven systeemkaarten op de achterbank. Maar eventjes op de knieën voor het stippen van een paar wratten - geen probleem.

Zestig dienstjaren hebben ook zo hun voordelen. Een dame van 103 heeft duidelijk al heel wat hulp in de huishouding afgeslagen. Maar Van Hasselt wil van geen nee weten. En als een generatiegenoot het zegt... "Ik ken een heel lieve mevrouw, die woont bij u om de hoek. Ik laat haar wel even bellen."

Zijn uitgestelde pensioen heeft hij na zijn 65ste tot aan de Commissie Gelijke Behandeling bevochten. En nog weet hij van geen ophouden.

Hij legt ook uit waarom. In de dodencel waar hij tijdens de oorlog vastzat vanwege verzetswerk, beloofde hij zichzelf: als ik hier uitkom, word ik huisarts. En dat blijf ik doen zolang ik kan.

De documentaire is een herhaling, leest Lips in de gids, maar geen haan die ernaar heeft gekraaid. Dat komt er nou van als een netmanager in al haar wijsheid zo'n inspirerende documentaire programmeert na elven op de zondagavond. Op jongerenzender NPO3.

Maandag was de herkansing in de aanloop naar Nieuws­uur. 127.000 kijkers hadden dankzij de film van Joost van der Wiel een verkwikkende avond. Niet veel. Maar afgaan op de kijkcijfers, dat is pas oldskool.

Reageren? hanlips@parool.nl