‘Dit is precies wat we kunstenaars voorschrijven te maken’

‘U hebt subsidie aangevraagd voor uw nieuwe schilderij en daarom zijn we hier, in uw atelier… Is het dit doek?”

“Inderdaad, dit is mijn… museumstuk.”

“Kunt u zeggen wat we zien?”

“Zeker. U ziet hier een man van kleur, die een witte vrouw vasthoudt – beiden precies even groot, dat wilde ik even gezegd hebben – en daaromheen ziet u een jood arm in arm met een moslim, als een soort brug, ziet u wel, en verder zijn ze omringd door transgenders.”

“Ik vind het zeer ontroerend. Wie is dat? Die heeft zo’n bekend gezicht.”

“Dat is Claudia de Breij. Die loopt voorop, want achter haar ziet u allemaal vrouwen die belangrijk zijn geweest voor het feminisme.”

“Ik moet gewoon een beetje huilen. Dit is precies wat we in het Stedelijk willen. En wat het Amsterdams Fonds voor de Kunst de kunstenaars voorschrijft te maken. Discussie over onderwerpen van waarde. Wat is dat?”

“Die mannen die opgehangen zijn?”

“Ja.”

“Dat zijn drie mannen… Ik zeg liever niet wie het zijn, want dat laat ik graag aan de kijker over.”

“Meesterlijk. Ik zie een soort Baudet, een soort Trump en een soort Wilders.”

“Dat is uw interpretatie. Maar als kunstenaar incorporeer je natuurlijk ook de actualiteit in je kunstwerk.”

“Vandaar die boten aan de zijkant van het schilderij?”

“Nogmaals, ik wil als kunstenaar ook wat openlaten voor duiding. Ik bedoel: u zegt boten, het kunnen net zo goed vrachtwagens zijn bij die grens.”

“Geweldig. Mijn hart wordt hier helemaal warm van. Dit is wat kunst moet zijn. Culturen verbinden. Zitten er in dit schilderij ook machtsrelaties die u blootlegt?”

“Kijkt u eens hier. Dat is de jonge Foucault, hand in hand met Marx, de twee grootste denkers van de wereld.”

“Toch mis ik iets.”

“En dat is?”

“Ik had graag een iets groter, of breder statement tegen het kapitalisme gezien. Of zie ik het niet?”

“Ho ho, u mist iets. Ziet u dat gigantische gebouw op de achtergrond? Dat is de Europese Centrale Bank. Daar bepalen ze alles. Daarbovenop ziet u twee vlaggen met een klein portretje van Totò Riina en Ridouan Taghi, om te laten zien – maar nu ben ik mijn eigen werk aan het interpreteren – dat het kapitalisme beheerd wordt door maffiosi.”

“Sterk, sterk. Maar nog één ding: wat is die vlezige natte spleet met al dat haar eromheen?”

“Dat is… eh… niks hoor.”

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl