PlusColumn
Dit doelpunt gaat mee naar een onbewoond eiland
Als ik één doelpunt mag meenemen naar een onbewoond eiland, dan weet ik het wel. Het is een doelpunt waar ik eeuwig naar kan kijken. En dan nog langer.
Ik weet nog waar ik was (Eerste Oosterparkstraat), met wie (mijn broers) en wat we dronken (Grolsch).
Eerst maar even de afvallers. Niet dat mooie doelpunt van Tomas Brolin op het WK van 1994 tegen Roemenië, of, ook op dat toernooi, de fraaie treffer van de Roemeen Ilie Dumitrescu tegen Argentinië.
Ook niet die van Bergkamp tegen Argentinië op het WK van 1998, of van Owen op datzelfde WK, ook tegen de Argentijnen. Alles wat Zlatan deed valt af. Messi? Hahaha! (dan eerder iets van Ronaldo)
Maradona? Bijna (de hand, niet de solo). Madjer? Zico? Van Persie tegen Spanje? Bergkamp tegen Newcastle United? Cruijff tegen Haarlem?
Nee, het is een doelpunt dat misschien niet echt mooier is dan de al genoemde treffers, maar wel een onwaarschijnlijk vreugdegevoel losmaakte. Dat met vaders, frustratie (een dag in juli 1974) en de oorlog te maken had.
Het doelpunt werd gescoord op de avond van de 21ste juni 1988. In het Volksparkstadion in Hamburg. In de 89ste minuut. Marco van Basten, in dat spuuglelijke oranje shirt...
Maak me midden in de nacht wakker en ik ratel het commentaar van Evert ten Napel voor u af: "Wouters... Van Basten... Wordt dit de beslissing? Ja, ja, Marco van Basten! 2-1... Vlak voor tijd. Marco van Basten. Oooooooh 2-1 - en dit is niets anders dan gerechtigheid. Het Volksparkstadion is van Oranje."
Bier droop van het plafond. Broers lebberden elkaar af.
Wellicht heeft hij mooiere gemaakt. De omhaal tegen FC Den Bosch, het stiftje tegen Feyenoord, de kopbal tegen Real, de omhaal tegen IFK Göteborg. Die tegen de USSR.
Maar dat doelpunt tegen de West-Duitsers gaat mee naar het eiland. Vandaag viert Marco van Basten zijn 54ste verjaardag. Nooit heb ik harder om iemand gejuicht dan dertig jaar geleden.
Reageren? m.moll@parool.nl
