De talkshowtafels vonden van alles over Michael Jackson

Eergisteren heb ik het eerste deel van Leaving Neverland, over de misbruikslachtoffers van Michael Jackson, al gezien. Ik vond het een tamelijk schokkende film, zeer vaardig gemaakt, lang niet zo plat en sensatiebelust als ie zou kunnen zijn, en psychologisch gezien subtiel.

Ik las de kritiek: dat het geen journalistiek werk zou zijn, omdat er geen hoor en wederhoor is toegepast. Ik denk dat de volstrekt voorspelbare ontkenning door de erven Jackson de film weinig journalistieker had gemaakt. De film is in feite niet meer dan een interview met twee slachtoffers en een aantal familieleden, die opmerkelijk openhartig en met weinig merkbare gêne hun verhaal doen.

Het is geen verhaal over brute verkrachtingen, maar over liefde, manipulatie en teleurstelling - verwoestend en verwerpelijk als het gaat om liefdesrelaties tussen een volwassen man en jongetjes van nog geen tien.

Natuurlijk moest de film besproken worden in de talkshows. Bij RTL Late Night schoof Fernando Halman aan. Hij had de neef van Michael Jackson aan de telefoon gehad. Die neef had de film niet gezien, maar geloofde er erg weinig van. Blijkbaar vond Fernando Halman de neef een erg betrouwbare bron, want de slachtoffers konden bij hem ook op erg weinig steun rekenen.

Iemand aan tafel, die de film óók had niet gezien, leek het allemaal erg 'tendentieus'. Bij Jinek zat Adam Curry aan tafel, die Michael Jackson twee keer ontmoet had - ik vermoed dat het oppervlakkige ontmoetingen waren - en zijn analyse was dat Jackson 'op z'n best aseksueel' was. Dokter Curry had gesproken.

De talkshowtafels vonden dus weer van alles, en op een gegeven moment werden we natuurlijk met z'n allen voor het eeuwige boycotdilemma gesteld. Ik ben blij dat ik qua Spotify momenteel in een heftige Mahlerfase zit (niet door Gatti!), anders zou ik me echt geen raad weten.

Toen R. Kelly pasgeleden behandeld werd, waren de millennials aan de talkshowtafels het erover eens: het was niet meer geoorloofd om naar zijn muziek te luisteren. Maar nu Billie Jean van de eeuwige afspeellijst geschrapt dreigt te worden, hoor ik wat meer protest. Dat Radio Noord-Holland geen Michael Jackson meer draait is een begin.

In de Volkskrant las ik dat de advertentieafdeling van De Persgroep een opmerkelijke compromis heeft gevonden. Pieter-Jan Leusink is dirigent van oude muziek, en plaatst levensgrote advertenties voor zijn concerten. Ook hij wordt beschuldigd van seksueel misbruik, en lezers storen zich nu aan die advertenties. De oplossing: hij mag nog wel adverteren, maar zijn gezicht en naam mogen niet meer zo prominent afgebeeld worden als eerst, zo las ik in de Volkskrant.

Blijkbaar wordt hij wel schuldig bevonden, maar alleen maar een beetje schuldig, precies zo schuldig dat men zijn hoofd niet meer groot wil zien, maar nog wel een beetje. Als we de zaken nou op deze manier oplossen, zal er voor Michael Jackson, R. Kelly, Louis C.K. en Kevin Spacey ook nog wel een constructie te verzinnen zijn.

Gijs Groenteman (1974) is schrijver, presentator en journalist. Wekelijks schrijft hij voor Het Parool een column.