De president lijkt op zijn standbeeld: gemaakt van harteloos steen
PlusTheodor Holman
Er kwam een duif aangevlogen en die ging op het beeld van de president zitten.
“Waarom buigen alle mensen voor je?” vroeg de duif.
“Dat moet van de president,” zei het beeld. “Hij wil dat wie mij ziet diep buigt.”
“Maar als ik om me heen kijk, zie ik allemaal dezelfde beelden.”
“Dat klopt. Allemaal beelden van de president. En iedereen dient voor ze buigen.”
“Waarom moet dat?”
“Omdat de president wil dat de mensen dankbaar zijn. Hij wil betaald worden met buigingen.”
“Waarvoor moeten ze dankbaar zijn?” vroeg de duif.
“Nou, hij heeft bijvoorbeeld veel steden opgeruimd, zodat jij meer ruimte hebt om te vliegen.”
“Maar er zijn daarbij toch heel veel mensen omgekomen?”
“Wat hebben jij en ik met mensen te maken?”
“Jij verbeeldt toch een mens?” zei de duif.
“Ja, maar ik ben het niet. Ik ben een dood ding. Je zou kunnen zeggen dat ik een dood mens ben, dat is ook een dood ding.”
“Ik snap toch niet waarom de president dan wil dat je moet buigen voor een dood ding.”
“Omdat wij volmaakte beelden zijn van hem. Ik ben wat hij wil zijn.”
“Volmaakt? Je hebt een mes tussen je tanden, een kalasjnikov over je schouder en in je rechterhand een schedel en in je linkerhand een granaat.”
“Hij wil een stoere soldaat zijn, maar ik lijk meer op hem dan hij weet. Ik ben namelijk van harteloos steen. Net als hij.”
“Maar waarom een stenen leger van hem zelf?”
Het beeld zweeg even. Hij leek te lachen en zei toen: “Hij wil iedereen angst aanjagen. Hij wil dus dat zijn eigen volk buigt voor angst en verdoemenis.”
“Waarom doet het volk dat?”
“Omdat ze dus bang zijn, duif. Omdat ze bang zijn.”
“De beelden hebben invloed.”
“Beelden hebben altijd invloed.”
“Maar jullie zijn zo lelijk.”
“Lelijkheid past bij angst.”
“Waarom komen de mensen niet in opstand?”
“Angst heeft altijd een geheime verhouding met bewondering. Bewondering is een schild tegen angst,” zei het beeld.
De duif schudde zijn kop.
Op dat moment kwam de president eraan.
Hij keek naar de duif en de duif keek naar hem.
“Hij is wit,” zei de president tegen zichzelf.
Op dat moment wist de duif wat hem te wachten stond.
Hij dacht daarom aan zijn vader en moeder, aan zijn vrouw en kinderen, merkte hoe de president zijn kalasjnikov pakte en hem aan flarden schoot.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl.
