Bij Douglas Stuart op het ILFU én bij VanWyck in Twisk – het is me eindelijk gelukt op twee plaatsen tegelijk te zijn

Ik heb de hardnekkige neiging te denken dat elke dag meer uren bevat dan de ons toebedeelde 24. Daardoor kom ik nogal eens in de knel met alles wat ik voor mezelf op het programma heb gezet. Een kloon zou van pas komen.

Vorige week vrijdag is het me daadwerkelijk gelukt op twee plaatsen tegelijk te zijn. Er was een korte termijnverzoek gekomen van het ILFU, Internationaal Literatuur Festival Utrecht. Het had Douglas Stuart, de Schotse Booker Prizewinnaar en auteur van Shuggie Bain en Mungo aan de programmering kunnen toevoegen. Of ik een laudatio zou willen uitspreken.

De mail: ‘Een laudatio is misschien een beetje vreemd, plechtig woord. Het laudatio is bedoeld als kennismaking met Douglas Stuart en een korte introductie op zijn werk, maar vooral als een luchtige, vrolijke inleiding op het interview. We zijn dus niet op zoek naar een opsommende biografie of een doorwrochte literaire analyse van zijn werk, maar meer naar een enthousiasmerend persoonlijk verhaal.’

Vanwege mijn interview met de auteur vorig jaar waren ze bij mij uitgekomen.

Alleen: ik kon niet.

Vorig najaar al had een zeer dierbare vriendin mij gevraagd, zonder opgaaf van reden, of ik 20 mei in mijn agenda wilde blocken. Dat had ik gedaan en daar kon en wilde ik na al die maanden niet op terugkomen. Die avond zou ik aantreden in haar woonplaats Andijk – om wat te doen?

Maar het ILFU ging akkoord met de oplossing die ik aandroeg: we gingen een filmpje opnemen. Met bloedspoed schreef ik die zondag mijn hulde, terugblikkend op dat interview, dat met gierende stress mijnerzijds begon omdat hij niet op de afgesproken negen uur ‘s avonds in beeld verscheen. Ik had al een paar keer meegemaakt dat afspraken in het ongerede raakten door niet juist berekende tijdverschillen, doordat de desbetreffende auteur zich in het tijdstip had vergist of door gevalletjes van computer says no.

Maar met veel sorry voor de vertraging kwam hij uiteindelijk wél en het werd een memorabel interview. De reden dat ik hem wéér vanaf scherm toesprak, dat we niet dat destijds beloofde drankje konden doen, legde ik in het filmpje uit, was niet corona maar die belofte die ik gestand wilde doen– it better be worth it.

Dat was het. Meer dan.

Ik maakte mijn debuut op de elektrische fiets (moest ik maar niet aan gaan wennen) en belandde in het dorpje Twisk, hartje West-Friesland. In Theaterkerk Hemels, bij een optreden van de Amsterdamse singer-songwriter VanWyck die met begeleider/producer Reyer Zwart nummers ten gehore bracht van haar nieuwe album The Epic Tale of the Stranded Man.

Hemels. Dat is het woord.

Marjolijn de Cocq schrijft elke week een column voor Het Parool. Lees al haar columns hier terug.

Reageren? m.decocq@parool.nl