PlusThomas Acda
Bemande kassa’s staan als relikwieën stof te verzamelen
Het verdienmodel van de supermarkt is weer een stukje geslepener geworden, zie ik. Ik moet niet alleen betalen. ‘Nu! Ook zelf afrekenen.’
Staande in de rij voor zes onbestudente kassa’s zie ik dat ik zo dadelijk niet alleen die arme kinderen het brood uit de mond mag stoten, ik ben tevens kandidaat in het spelletje ‘Welke groente is dit ook alweer?’ ‘Is dat het plaatje van een citroen of een sinaasappel? We zullen het dadelijk zien, dames en heren, na de reclame! Tot zo-hoo!’
Ik zie de vergaderingen van de financiële mensen bij de kruidenier die op de kleintjes zou letten voor me. Dat was trouwens al een eerste briljante campagne. Welke kleintjes? Ze hebben weer wat nieuws bedacht: ‘Waarom zouden wij de mensen moeten betalen bij wie de klanten hun spullen afrekenen? Zíj willen die spullen toch?’
De twee ooit bemande kassa’s staan als relikwieën in een Oost-Duits museum stof te verzamelen, terwijl een rij gefrustreerde klanten met zware mandjes toekijkt hoe een ex-kassière wat met de narcissen staat te fröbelen.
Bij de nog wel bemande sigarettenbalie (kanker kan nog niet zonder, kennelijk) staat een dame een Franse jongeman te helpen door iets te vertalen. De peukendealer ziet het schaapachtig aan. De taal is haar onbekend – en misschien niet alleen de Franse. Dan wil een andere jongeman zijn pakje sigaretten. Dat snapt ze en hup-flop-flups: er is afgerekend ende afscheid genomen.
De Fransman draait zich ineens om de behulpzame dame heen en springt zo in de nek van de sigarettenkoper. Het gaat zo snel dat de arme jongen al een paar flinke Franse knallen heeft gekregen voor iemand kan ingrijpen.
“Je hebt toch wel een alarmknop?” roept de behulpzame dame.
Het schaap vindt ‘alarmknop’ duidelijk te veel lettergrepen. Gelukkig zegt niemand lettergrepen, want dat zijn er nog meer. De dame draait zelf al 112. Ik laat mijn mandje voor wat het is – ik ben kennelijk ineens gepromoveerd tot bewaker – maar omdat ik nog geen bonnetje kan scannen, KAN IK NIET LANGS HET HEKJE!
De politie arriveert. Da’s best snel. Ze trekken de Fransman van de jongen die geschrokken zijn gevallen sigaretten en telefoon oppakt.
“Hé, mijn bankpas…” zegt hij.
De Fransman is op de een of andere manier losgekomen en wil met die bankpas alle sigaretten kopen. Dat gaat gelukkig iedereen te ver en hij wordt weer tegen de grond gewerkt.
Dat brengt deze wat ongetrainde beveiliger op het volgende: voor eenieder die in het komende jaar graag een weekend of dagdeel daarvan met mij wil doorbrengen, ik ben bang dat ik niet kan. Ik zal waarschijnlijk moeten vakkenvullen.
Thomas Acda (1967) is zanger en acteur. Voor Het Parool beschrijft hij wekelijks zijn observaties van ‘de’ Amsterdammer.
