Bart Snels doet met zijn dolkstoot aan natrappen op links

Het zijn altijd politici van wie je nog nooit hebt gehoord, die zich uit het niets tot zeer voorspelbare dissidenten ontpoppen. Politici die je nog niet zouden opvallen als je een jaar met ze zat opgescheept op een onbewoond eiland.

Deze week was het Bart Snels van GroenLinks, die kennelijk al sinds 2017 in de Kamer zit, maar wiens bestaan volledig langs mij heen was gegaan, hoewel ik de politiek toch vrij nauwlettend volg. Snels stapt op als parlementariër. Hij is een man van principes en de kern van die principes blijkt dat links, terwijl het toch al comateus op de grond ligt, wat Snels betreft nog wel wat natrappen kan gebruiken.

Dolken in de rug steken van eigen partijgenoten is een traditie die we vooral kennen van de PvdA en in die zin is het ironisch dat Snels juist uit de Kamer stapt omdat hij faliekant tegen de samenwerking is tussen die partij en ‘zijn’ GroenLinks. Hij noemt de nauwere linkse samenwerking kiezersbedrog. De PvdA en GroenLinks zijn te verschillend en hebben zich in zijn ogen teveel aan elkaar vastgeklonken, waardoor zijn eigen partij regeringsdeelname misliep. Ik vraag me af waarom je als partij die zes zetels verloor überhaupt zou willen aanschuiven in Rutte IV. Mijn voornaamste kritiek op de nauwe samenwerking tussen de PvdA en GroenLinks is dat ze zo hijgerig wilden formeren met de partij wier visie ze juist fel bestrijden. Ploumen had Klaver best mogen uitleggen waar zoiets op uitdraait: regeren met de VVD. Maar nu de oppositie lonkt, biedt de samenwerking vooral kansen.

Saillant detail is dat Snels zelf van D66 komt en in 2012 zelfs in het campagneteam zat van Alexander Pechtold. Vermoedelijk vindt hij de sociaaldemocraten te links en behoort hij meer tot de liberale vleugel van GroenLinks die nauwer wil samenwerken met de democraten van D66, een partij die zich immer sociaal voordoet maar haar beloften op dat vlak zelden inlost.

Als er iets is dat ik in rechts benijd, dan is het hun vermogen om strategisch te zijn en de rijen te sluiten. Toen de rechtse kiezers in 2010 doorkregen dat Balkenendes tijd voorbij was, liepen ze massaal over naar de VVD, zodat in elk geval een rechtse partij de grootste zou blijven. De PvdA van Cohen liep daarentegen het Torentje mis op één miserabele zetel.

Links vecht liever elkaar de tent uit vanwege purisme, splijt zich voortdurend af in nieuwe subpartijen die afzonderlijke belangen moeten behartigen, en is vervolgens stomverbaasd dat het nooit eens lukt de macht te grijpen. De strijd tegen nauwere samenwerking is oliedom, want juist het uiteenvallen van de ooit zo grote tent van de sociaaldemocratie, droeg flink bij aan de linkse teloorgang. Dat Ploumen en Klaver daar een stap vandaan zetten, is geen luxe, maar moedige noodzaak.

Als er meer mensen zijn die, zoals Snels, denken dat hun verstikkende partijpurisme belangrijker is dan het vormen van een sterk links blok, laat ze dan nu opstaan en vertrekken. In het Engels is er een term voor: good riddance.

Johan Fretz is schrijver en theatermaker. Hij schrijft elke zaterdag een column voor Het Parool.