Apeshit van Beyoncé en Jay-Z staat op repeat en ik rap mee

Het had weinig gescheeld of ik had een groepje arrogante hipsters iets aangedaan op vliegveld JFK in New York. Ik hoop dat ik ze nooit tegenkom in Amsterdam.

Als ik al toegeef aan mijn frustraties, dan wil ik dat doen in de mooiste krant van de wereld, die mij betaalt om lelijk te zijn.

Ik heb namelijk als tiener met mezelf afgesproken om weinig tot geen moeite te doen voor dingen die geen geld opleveren. Zoals The Joker zei in The Dark Knight: 'If you're good at something, never do it for free.'

Eenmaal in Nederland haalt broeder Emre ons op op Schiphol. Zijn brede grijns en Noordside-shirt zijn het warmste welkom dat ik me kan wensen. Ik zie dat zijn auto nog mooier is dan twee weken geleden en hij vertelt dat die over een week nog mooier zal zijn.

Zwarte velgen, zwarte grille, zwarte accenten hier en daar, klaar. Emre is nog geen dertig, maar heeft een collectie sportwagens achter de rug waar profvoetballers en rappers nog wat van kunnen leren.

Als hij in Amsterdam-Zuid was opgegroeid, was hij nu misschien een succesvolle kunstverzamelaar geweest. Ik ken niemand met een fijnere neus voor dingen die esthetisch net zo hoogwaardig zijn als kwalitatief.

Dat in combinatie met zijn onbevangen ondernemende 'maak van elk dubbeltje een kwartje'-mentaliteit is de reden waarom wij samen oud gaan worden.

Diezelfde avond rijden Lievelingsmeisje en ik ­keihard over de linkerbaan naar Keulen om Jay-Z en Beyoncé pure perfectie te zien belichamen.

Al blijft zo'n stadion met tienduizenden mensen een bizarre situatie, zing en rap ik alle teksten uit volle borst mee, net als vorige week bij Sam Smith in ­Madison Square Garden. Je hebt niet meer dan een vliegend podium nodig om mij te overtuigen.

Hoogtepunt is Resentment van Bey en Song Cry van Jay. Applaus. Pizza. Hotel.

De volgende dag ga ik naar mijn kapsalon in de Linnaeusstraat, waar het nieuwe album van Drake op repeat staat, maar alleen de allerjongste kapper is enthousiast.

Het is er een parade van designerzonnebrillen waar ik vrolijk aan meedoe en ik besluit om de dag erop in mijn Radio 1-column een pleidooi te houden voor het uitwisselen van zonnebrillen deze zomer. Als een eerste stap in het leren kijken via andermans blik, want verbinding en solidariteit.

Altijd als ik wegrijd van het Mediapark voel ik een ongekende drang om met mijn ramen omlaag en het volume hoog ordinair rondjes te rijden door Amsterdam.

Natuurlijk geef ik daar gehoor aan. Apeshit van Beyoncé en Jay-Z staat op repeat en ik rap mee, terwijl ik vrolijke gebaren maak naar ­onbekende voorbijgangers. Dit is mijn favoriete versie van mezelf.

Voordat ik naar het Ambassade Hotel rij, waar ik een afspraak heb met de beste schrijver van Nederland, ga ik langs het Koningsplein voor een Hollandse nieuwe met uitjes en zuur en een AA'tje.

Nederland, ik hou van jou. Ik ben blij dat ik weer thuis ben.

Rapper en schrijver Massih Hutak (26) schrijft elk weekend een column voor Het Parool. Reageren? m.hutak@parool.nl