Afgelopen week kreeg ik het verzoek een van deze ‘cijfers’ op te ruimen

Een groot gedeelte van mijn werk bestaat uit het reinigen van overlijdenslocaties – dat is waarschijnlijk wel duidelijk inmiddels. Het is iets waar ik toevallig in ben gerold. Tenminste, in zoverre toeval bestaat. Laat ik het anders zeggen: dit was nooit mijn droombaan.

Toen ik hiermee begon, beschouwde ik overlijdenslocaties enkel als vervuilde ruimtes die gesaneerd moesten worden. Zodra de ruimte schoon was, zat mijn werk erop. Een zeer praktische blik.

Met de tijd ben ik gaan inzien dat iedere gebeurtenis ook een mogelijkheid is waarmee ik iets moet doen. Achter iedere schoonmaak zit een menselijk verhaal. Iedere keer krijg ik de kans om een verhaal te delen, of te laten sterven samen met de overledene.

Trek ik de deur achter mij dicht en kijk ik nooit meer achterom? Of geef ik betekenis aan de cijfers die jaarlijks worden gepubliceerd: het aantal woningdoden, het aantal zelfdodingen, het aantal dodelijke geweldsdelicten. Wat leren we van deze aantallen? Cijfers zonder achtergrond zijn cijfers zonder betekenis.

Het is daarom mijn persoonlijke missie geworden betekenis te geven aan deze getallen, om de verhalen erachter zoveel mogelijk te delen. Waar en wanneer ik dit kan. Enerzijds om mensen te laten begrijpen hoeveel verdriet er schuilgaat achter deze tragische gebeurtenissen. Anderzijds om degenen die mijn verhalen lezen een mogelijkheid te bieden.

Afgelopen week kreeg ik het verzoek een van deze ‘cijfers’ op te ruimen. Een onopgemerkt overlijden. In de woning was enkel het hoognodige aanwezig. Ik kon het geslacht afleiden, meer niet. In zekere zin een compleet identiteitsloze dood.

Hoe triest de gebeurtenis ook was, deze creëerde wederom een mogelijkheid voor mij, nabestaanden, buurtbewoners, en anderen. We kunnen ervoor kiezen om dit overlijden te zien als het zoveelste tragische incident – “Ach, die dingen gebeuren gewoon,” zeggen we dan. Of we kunnen het zien als een mogelijkheid. Een mogelijkheid om ons te verdiepen in elkaars levens. Een mogelijkheid om onze familieleden, vrienden, collega’s, buren en kennissen echt eens te vragen hoe het met ze gaat. Een mogelijkheid om onze (eenzame) ouderen vaker te bezoeken.

En misschien wel het belangrijkste: een mogelijkheid om ons met z’n allen in te zetten voor een positievere en hechtere maatschappij.

Tuğrul Çirakoğlu maakt met zijn bedrijf schoon in extreme ­situaties. Hij vertelt de verhalen achter het vuil. Lees al zijn verhalen hier terug.