Amsterdammer helpt Amsterdammer
Sabrina Salomé’s telefoon is gesneuveld, maar ze kan eigenlijk niet zonder
Op veel plekken in Amsterdam wonen mensen in armoede. Met hulp van Paroollezers laat de stichting Amsterdammer helpt Amsterdammer wekelijks een wens in vervulling gaan. Vandaag: Sabrina Salomé en haar partner ontvangen met twee uitkeringen en een vrijwilligersvergoeding nét te veel voor extra financiële steun. Een nieuwe telefoon of magnetron zit er daarom niet in. Kosten: 400 euro.
Sabrina Salomé (60) slaapt de laatste tijd weer slecht. Ze lijdt aan het restlesslegssyndroom, waardoor ze vooral ’s nachts rusteloze benen heeft en alleen met medicatie goed kan slapen. Ze vind het nieuwe medicatiemerk waarop ze is overgestapt – vanwege het medicijntekort is haar gebruikelijke merk niet leverbaar – minder goed werken.
Dat houdt haar verder niet tegen om een druk leven te leiden, voor zover haar gezondheid dat toelaat. Salomé lijdt ook aan COPD (zie kader) en diabetes, maar doet desondanks op liefst drie plekken vrijwilligerswerk: bij de overblijf op een basisschool, bij de Buurtcamping in het Rembrandtpark en bij de lokale voedselbank. Daarnaast speelt ze basgitaar en ze is net begonnen met gratis yogalessen.
Nog veel liever zou ze elke dag zwemmen, maar een abonnement op het zwembad kan ze niet betalen. “Dus ik wacht tot het mooi weer is, dan kan ik in de Sloterplas zwemmen. Die heb ik ooit in de breedte overgezwommen toen ik hoogzwanger was,” vertelt ze trots.
Zij en haar partner Ed ontvangen beiden een uitkering vanwege hun gezondheid; Ed heeft verschillende keren een hernia gehad vanwege zijn zware werk als timmerman en ternauwernood een aneurysma in zijn buik overleefd. Voor een deel van haar vrijwilligerswerk ontvangt Salomé een vergoeding. Bij elkaar ontvangen ze daardoor nét te veel om in aanmerking te komen voor toeslagen of de Voedselbank.
Als vuil behandeld
Salomé is het gewend om van weinig te moeten leven. “Als kind hadden we het ook best krap. Soms was dat wel vervelend. Dan had ik tweedehands kleding aan, en zeiden kinderen op school: ‘Kijk dat heeft ze van mij gehad!’”
Om extra geld te verdienen, bracht ze al op jonge leeftijd kranten rond. Op haar vijftiende werkte ze twee dagen in de week bij een wasserette en toen ze wat ouder was onder meer in de horeca, in een apotheek en in de ouderenzorg. Ook hielp ze Ed regelmatig bij zijn werk als timmerman. “Ik was ook goed in klussen, dus dan gingen we samen. Stukadoren, timmeren, noem maar op.”
Salomé groeide op met twee broers en een zus, eerst in De Pijp en daarna in De Baarsjes. Het begin van de lagere school was voor haar een moeilijke tijd. “Mijn vader wilde me naar een katholieke basisschool sturen, maar ik was het enige donkere kind in de klas en werd er als vuil behandeld. Op een dag kwam ik thuis met een handafdruk op mijn gezicht, de docent had me geslagen.”
Haar moeder besloot haar nog diezelfde dag naar een andere school te sturen.
Haar ouders scheidden toen ze vijftien was en sindsdien gelooft ze niet meer in het huwelijk. Zij en Ed zijn alleen geregistreerd partners. “Alle getrouwde stellen die ik ken, zijn uit elkaar en wij zijn al meer dan veertig jaar samen, dus houden zo.”
Ze leerden elkaar als tieners kennen in een buurthuis, en gingen al op jonge leeftijd samenwonen – dat moest wel. Salomé moest haar ouderlijk huis uit nadat haar moeder was overleden aan een hartstilstand. Ze was toen pas zeventien. Ook haar vader en haar oudste broer zijn al vroeg overleden. Met haar zus en broertje – ‘hij is ouder, maar ook kleiner, dus noem hem maar broertje’ – heeft ze veel contact.
Nieuwe telefoon
Met haar zoons gaat het goed, zegt Salomé trots. De één is straatcoach, de ander werkt op de Noordermarkt. Tot voor kort woonden ze beiden nog thuis, maar een van de kamers is onbewoonbaar geworden door een lekkage. “Die kamer staat vol met schimmel, er groeien zelfs zwammen. En ook in de woonkamer lekt het als het regent.”
Nadat ze door de woningbouwvereniging ‘van het kastje naar de muur’ was gestuurd, kreeg ze steun van Stichting !WOON, die een rechtszaak heeft aangespannen en in elk geval een huurverlaging heeft geregeld. De volgende eis is dat ze een wisselwoning krijgen terwijl de lekkage wordt opgelost.
Intussen is het lastig rondkomen en extra uitgaven zitten er even niet in. Dat betekent: geen geld voor een nieuwe fiets, waar van alles aan mankeert, of voor een nieuwe magnetron of een telefoon. Vooral dat laatste is een probleem. “Mijn telefoon ging een tijd geleden stuk. Ik baalde als een stekker, want ik heb er echt een nodig voor de Buurtcamping en de overblijf. Nu gebruik ik steeds die van Ed, maar daar is hij niet zo blij mee.”
Longziekte
Mensen met COPD (chronische obstructieve longziekte) hebben een verminderde longfunctie waardoor ze niet genoeg zuurstof binnenkrijgen. Dat leidt tot vermoeidheid, benauwdheid, hoesten, kortademigheid en een gebrek aan spierkracht.
COPD is een verzamelnaam voor chronische bronchitis (ontsteking van de bronchiën) en longemfyseem (waarbij longblaasjes verloren gaan). De ziekte is niet geneesbaar. Vaak is roken de oorzaak, maar COPD kan ook een erfelijke oorsprong hebben of een gevolg zijn van moeilijk te behandelen astma of van blootstelling aan schadelijke stoffen en luchtvervuiling. Eén op de vijf COPD-patiënten heeft nooit gerookt.
Vorige week vertelde Rachnelia Kaddour dat zij een elektrische fiets nodig heeft om gezond te blijven. Mike van Bossum draagt graag bij.
Schulden zijn er altijd wel geweest voor Rachnelia Kaddour (35). Ze heeft al geldzorgen sinds haar achttiende, na een onstabiele jeugd waarin ze zelfs een tijdje van adres naar adres zwierf. Drie jaar geleden stonden zij en haar man op het punt hun huis te verliezen. Dat kon ze niet laten gebeuren vanwege de herinneringen aan Raphaël, haar jongste zoon, die een maand en drie dagen na zijn geboorte overleed. Het verdriet is onmetelijk, ook omdat een doodsoorzaak nooit werd gevonden.
In hun rouw negeerden Kaddour en haar man de aanmaningen, maar uiteindelijk besloten ze een bewindvoerder in te schakelen. Ze leven nu van krap 70 euro per week.
Vanwege haar diabetes moet Kaddour gezond eten en veel bewegen. Ze deed alles op haar fiets, maar de barrel heeft het onlangs begeven. Vanwege haar zwakke enkels en knieën zou ze baat hebben bij een elektrische fiets.
‘Ex-Amsterdammer’ Mike van Bossum (79) wil haar daar graag bij helpen. “Ik woon alleen, mijn vrouw is overleden,” zegt de gepensioneerde Van Bossum, die in Koog aan de Zaan woont. “Maar financieel ontbreekt het mij aan niets. En als ik dan lees dat een gezin met kinderen in zulke grote problemen zit, nadat ze al een baby hebben verloren… dat doet mij wat. Vooral omdat je weet dat vaak de kinderen de dupe zijn van zo’n moeilijke financiële situatie.
