Amsterdammer helpt Amsterdammer
Roxiaan Hosé zit vol verdriet en kan de muizenplaag er niet meer bij hebben
Op veel plekken in Amsterdam wonen mensen in armoede. Met hulp van Paroollezers laat de stichting Amsterdammer helpt Amsterdammer wekelijks een wens in vervulling gaan. Vandaag: de keuken van Roxiaan Hosé is flink aangetast door de muizen, dus er is een grote opknapbeurt nodig. Kosten: 650 euro.
Begin maart werd Roxiaan Hosé 42, maar een feestelijke dag was het niet. Als ze vertelt over de vrienden en familieleden die haar die dag vergaten te feliciteren, oogt ze wisselend terneergeslagen en onverschillig. “Het verbaast me eigenlijk niet zo,” schokschoudert ze. “Ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik van zoiets niet opkijk.”
Dat ze nauwelijks durft te leunen op een ander, stamt uit de tijd dat ze als jong meisje van hot naar her werd gesleept. Van Curaçao naar Nederland, van Amsterdam via Breda naar Delfzijl, terug naar Curaçao en vervolgens belandde ze weer in Amsterdam.
In een tijdbestek van tien jaar heeft ze talloze scholen vanbinnen gezien, en bouwde ze een leerachterstand op omdat het wispelturige bestaan haar parten speelde. “Ik moest telkens mijn draai vinden en opnieuw vriendjes maken.”
Uiteindelijk maakte ze haar opleiding in Amsterdam af, op een praktijkschool in Nieuw-West, en werkte ze bij fastfoodketens, maakte ze schoon op Schiphol en bracht ze een tijdje eten rond in het ziekenhuis.
Rommelig huwelijk
Terugkijkend waren die paar stabiele jaren een fijne periode, zegt Hosé. Haar ouders waren weliswaar na een rommelig huwelijk gescheiden, maar met haar broertjes en zusje ging het goed en zelf leek ze ook haar draai te hebben gevonden.
Totdat haar moeder op een dag in 2008 – Hosé was 28 en woonde nog thuis – plompverloren aankondigde te remigreren naar Curaçao. “Ze zei de volgende dag te vertrekken en dat heeft ze gedaan. Mijn zusje was nog maar 14, mijn broertjes net meerderjarig.”
Het reilen en zeilen van het gezinsleven kwam op Hosés bordje, want hun vader was niet betrokken, en binnen de kortste keren ging het mis. Ze verloren hun woning, want die stond op naam van de moeder, en de kinderen belandden allen elders. Haar zusje kwam bij jeugdzorg terecht en bij gebrek aan opvang moest ze naar de jeugdgevangenis.
Verdrietige herinneringen
Hosé trok in een studio, maar door alle stress raakte ze haar baan en inkomen kwijt, en vervolgens ook haar huis. Na vele omzwervingen belandde ze bij het Leger des Heils in Zeeburg, maar daar ‘voelde ik me echt niet veilig’. Via hulpverleners kon ze na een paar maanden doorstromen naar een speciale vrouwenopvang in de Watergraafsmeer (zie kader). “Daar had ik een eigen kamer en hoefde ik niet de hort op.”
Haar huidige woning mocht ze in 2014 betrekken, haar zevenjarige zoontje is er geboren. Maar de nasleep van de onrustige, weinig stabiele jaren dreunt dagelijks door in Hosés leven. “Mijn hoofd zit zo vol, vol verdrietige herinneringen. Ik kan er niet écht over praten, want dan zijn de emoties te groot en te heftig.”
Passende kleding
Uit opgekropte frustratie is ze veel gaan eten, zegt Hosé. “Daar baal ik van. Daardoor zit ik zowel mentaal als lichamelijk niet lekker in m’n vel.” Ze zou zich graag weer eens mooi en begeerlijk willen voelen, dat zou haar zelfbeeld veel goed doen. De zoektocht naar passende kleding brengt haar in mineur. “Kleding voor grotere maten is heel duur, dus als ik het prijskaartje zie laat ik het wel uit mijn hoofd.”
Financieel heeft ze zware tijden gekend. Tot tweemaal toe zat ze in een schuldsaneringstraject, het laatste is vorig jaar afgerond. Hosé werkt als kassamedewerker bij de Action en ontvangt een aanvullende uitkering. Het is allesbehalve een vetpot, vertelt ze. “Maar het werk is leuk, want het contact met collega’s en klanten doet me goed.”
Ze worstelt al jaren met een muizenplaag. Eerst in het hele huis, inmiddels is de keuken het laatste bastion van het ongedierte. Het lukt haar niet om de ruimte muisbestendig te maken, daarvoor is een grotere opknapbeurt nodig. De woningbouwcorporatie springt niet bij en zelf heeft ze de middelen niet. Haast is geboden, want de beesten hebben de kabels van haar fornuis doorgeknaagd en noodgedwongen kookt ze nu op een geleende inductieplaat.
Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl. Meer info: amsterdammerhelptamsterdammer.nl
Voormalige vrouwenopvang
Tot een paar jaar terug deed het voormalige Janna Kinderhuis op de Middenweg in Amsterdam-Oost dienst als vrouwenopvang. Het Leger des Heils bestierde de locatie, waar vrouwen met complexe of psychiatrische problemen of schulden, en slachtoffers van seksueel geweld, vrouwenhandel of loverboys terechtkonden. Inmiddels is het verkocht, maar de geschiedenis van het pand gaat ver terug. In 1923 werd het statige huis aangeschaft door vereniging Onderlinge Vrouwenbescherming, die zich inzette voor het lot van ongehuwde moeders en hun kinderen. De van oudsher Rotterdamse stichting was twintig jaar eerder ook al een opvang in de Gerard Brandtstraat gestart. In 1998 werd het Janna Kinderhuis aan het Leger des Heils verkocht.
Sergio Murilo Mafra heeft een gehoorapparaat nodig zodat hij Nederlands kan leren en werk kan zoeken. Simone van Os springt bij.
De Braziliaanse Sergio Murilo Mafra (58) kampt al zes jaar met gehoorproblemen; met een oor hoort hij vrijwel niets, het andere oor functioneert nog gedeeltelijk. En dat is knap frustrerend voor iemand die graag Nederlands wil leren.
Zijn gehoorapparaat is al twee jaar stuk. Een nieuwe kost 1900 euro, maar sparen gaat lastig omdat Murilo Mafra alleen klusjes kan doen die weinig communicatie vergen. Dankzij zijn Spaanse verblijfsvergunning kon hij in 2017 naar Nederland reizen, maar hier werken of een zorgverzekering afsluiten gaat niet.
Hij heeft zijn hoop op een Spaans paspoort gevestigd, zodat hij aan zijn toekomst in Nederland kan werken. Ook zijn slechte gehoor maakt het verzilveren van zijn droom een ingewikkelde kwestie.
Simone van Os (54) begrijpt dat wel. “Een nieuwe taal leren is altijd lastig, laat staan als je ook nog eens slechthorend bent.” Van Os weet waar ze het over heeft, want de interieurontwerpster is zelf sinds haar vijfentwintigste afhankelijk van gehoortoestellen.
“Ik kan me een voorstelling maken van hoe erg het moet zijn om in een vreemd land terecht te komen, de taal niet te beheersen en dan ook nog eens weinig tot niets te verstaan.” Ze stelt haar eigen, ongebruikte reservetoestellen beschikbaar en Van Os’ audicien heeft aangeboden belangeloos de vereiste aanpassingen uit te voeren zodat Murilo Mafra straks weer horend door het leven kan.
