Piet Saan (1927-2023) kon smakelijk vertellen over een olifantentransport naar Artis en het takelen van de Gouden Koets

“Als ik deze wereld moet verlaten, ga ik met een glimlach,” zei Piet Saan vorig jaar tegen Het Parool. Dat is hem uitstekend gelukt, zegt zijn jongste zoon Joop – en zijn oudste zoon Piet kan het beamen. ‘Hoewel hij op dinsdag werd geboren, vond Piet zichzelf altijd een zondagskind,’ staat in een in memoriam van het familiebedrijf Saan.

Hij was de oudste kleinzoon van de oprichter, ook al een Piet, die in 1897 een bodedienst begon in Diemen. Saan, later Koninklijke Saan, doet nu in grote, ingewikkelde verhuizingen en transporten, herkenbaar aan de groen en geel gespoten wagens. In 1972 nam Piet met zijn broer Cor het roer over van zijn vader, inderdaad: eveneens Piet.

Piet hield van takelen. Cor van verhuizen. “Piet was de ondernemer,” zegt zoon Joop. “Cor was wat behoudender.” Toch hebben ze het samen tot 1991 volgehouden. “Mijn vader was een diplomaat. Hij en zijn broer woonden naast elkaar boven het bedrijf. Elke zondagavond gingen ze bij elkaar op bezoek, wat er die week ook was gebeurd. Dan werd er een wijntje gedronken en de vrede getekend als dat nodig was.”

Levensgenieter

Wijntjes drinken, dat kon zijn vader sowieso goed, zegt zijn zoon. “Van mijn moeder mocht hij nog maar één glas per dag. Prima, dan werd het glas gewoon groter. Hij was een echte levensgenieter. Op zijn vijftigste is hij begonnen met skiën. Dat heeft hij tot zijn tachtigste gedaan. De familie hield het hart vast.”

Saan kon smakelijk vertellen over zijn bedrijf, ook over de tijd dat hij er al weg was. Over het takelen van de Gouden Koets naar de binnenplaats van het Amsterdam Museum of over het transport van een olifant naar Artis. In de roerige jaren tachtig hielp hij de politie nog aan een hoogwerker om de krakers van luxe appartementen aan de Prins Hendrikkade vanaf het dak naar buiten te drijven, een methode waarmee de Amsterdamse Mobiele Eenheid furore zou maken.

Bulderende lach

Een energieke man, aldus zijn zoon Joop. Altijd optimistisch, wars van geklaag en gezegend met een bulderende lach. Een harde werker, dol op techniek. In Diemen nam hij ook nog het initiatief tot de bouw van twee bejaardenhuizen.

Joop: “Hij kon goed boos worden. Hij was een klein mannetje, vaak een hele kop kleiner dan degene waar hij kwaad op was. Dan ging hij vlak tegen iemand aan staan, zijn buik naar voren, zijn hoofd omhoog. Kregen ze voor zeven stuivers. Daarna was hij het kwijt en kwam hij er nooit meer op terug. Dat werd door het personeel van het bedrijf enorm gewaardeerd.”

Maandag wordt Piet Saan gecremeerd. Hij laat zijn vrouw Willy Broodbakker na, met wie hij ruim 67 jaar samen was. Zijn zonen Piet en Joop zullen samen een toespraak houden. Dan kan, zegt Joop, de een het van de ander overnemen als hij het even te kwaad krijgt.