Patrick Silos (1948-2023) was een bevlogen tenniscoach die in iedereen het beste zag

Patrick Silos’ passie voor de tennissport duurde voort tot zijn laatste adem. Bij leven bracht de coach kinderen aan het tennissen en hielp hij talenten dichter naar de top. ‘Hij keek dwars door je heen en zag dan het beste in je.’

Toen Patrick Silos in het hospice lag, kwam hij richting het einde amper zijn bed nog uit. Een van de weinige momenten dat hij het kon opbrengen om zich naar zijn stoel te verplaatsen, was als tennistalent Klara Veldman (19) langskwam om over tennis te praten. Veldman, een van de pupillen die Silos sinds haar 10de trainde, is hard op weg de top 100 van de wereld te halen.

Tijdens zo’n bezoek van Veldman wilde de Amsterdamse tenniscoach worden meegenomen in haar laatste wedstrijden, en kwam hij met nieuwe inzichten over haar spel. Zo had hij op zijn ziekbed nagedacht over hoe haar service nog beter kon. “Hij kwam met een oefening die ik elke dag tien keer moest uitvoeren.”

Silos overleed eerder deze maand op 74-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De Amsterdamse tenniswereld raakt een inspirerende, betrokken coach kwijt. Hij bracht tientallen kinderen aan het tennissen en hielp talenten dichter naar de top. Hij laat een vrouw en vier kinderen achter.

Paramaribo

Zijn passie voor de tennissport duurde voort tot zijn laatste adem, en begon als vijfjarig jongetje in Paramaribo, op het allereerste tennispark van Suriname. Die club was mede opgericht door Silos’ vader, en Silos zelf was er niet weg te slaan.

Hij vond daar een vriend voor het leven in Stanley Franker, die ballen raapte op de club als de volwassenen speelden, in de hoop af en toe in te kunnen vallen. De twee stonden in vakanties om zes uur ’s ochtends op om zo lang mogelijk op het park te kunnen zijn, vertelt Franker vanuit Suriname. “Dan liepen we de hele dag te ravotten en balletjes over te slaan in de zon. We waren gek van het spelletje.”

De twee vertrokken na de middelbare school naar Nederland om te studeren en ontpopten zich tot tennissers op hoog niveau. Silos begon daarnaast les te geven, en stapte na verloop van tijd geheel over op het begeleiden van anderen. Uiteindelijk resulteerde dit in tennisacademie Drive ITT in Amsterdam.

‘Feestjes bouwen op de baan’

Die academie richtte hij samen met Rienco Vos op, met als doel uiteindelijk tennissers naar de top honderd van de wereld te kunnen krijgen. Maar ook recreatieve tennissers konden bij Silos terecht. “Het maakte niet uit wie hij voor zich had,” zegt Vos, “hij gaf iedereen les met hetzelfde enthousiasme. Hij zei: je moet gewoon feestjes bouwen op die baan.”

Tegelijkertijd was Silos een wijze, rustige man. Tennissers keken tegen hem op omdat hij zoveel kennis had over het spel. Hij las alle boeken die hij maar kon vinden, van fysiologie tot psychologie, die zijn trainingen konden helpen. Vos: “Hij wilde zo weinig mogelijk aan het toeval overlaten.”

Zijn tennislessen waren ook verkapte levenslessen, vertelt Vos. Je mannetje staan, omgaan met teleurstellingen, de strijd aangaan, hard werken: “Hij leerde zijn leerlingen meer dan alleen de techniek.”

Maandelijkse schelddag

Los van de belangrijke rol die hij voor zijn leerlingen vervulde, was hij thuis ook nog eens een heerlijke vader, zegt Silos’ zoon Chris. “Om te voorkomen dat ik als klein jongetje te veel scheldwoorden gebruikte, organiseerde mijn vader maandelijks een schelddag. Dan gingen we in huis net zo veel schelden als we maar wilden, en dan moest het de rest van de maand afgelopen zijn.”

Silos was niet vies van een feestje en hield van gezelligheid. Iedereen was welkom. Ook bijvoorbeeld de bakker waar hij dan toevallig even mee stond te praten, vertelt Chris. “Dan zei hij: ik ga roti maken, kom je ook? En dan zat die man ineens bij ons thuis.”

Familie

Kennissen werden vrienden en vrienden werden familie. Dat kon snel gaan, ook doordat Silos gemakkelijk iets in je zag. Toen Klara Veldman naar eigen zeggen nog ‘heel slecht tenniste’ geloofde Silos al in haar, toen Rienco Vos met ‘studentikoze praatjes’ bij hem kwam werken zag Silos al een toekomstige partner in hem. “Hij keek dwars door je heen,” zegt zoon Chris, “en zag dan het beste in je.”

Op de uitvaart werd gezongen en gedanst, zoals Patrick had gewild, met emotionele toespraken maar ook vol grappen. Want als dingen onomkeerbaar zijn, moet je er niet te moeilijk over doen, zegt Chris in de geest van zijn vader. “Als je hem vroeg: ‘hoe voel je je nu?’ Was in het slechtste scenario zijn antwoord: ‘redelijk’.”