PlusAmsterdammer helpt Amsterdammer
‘Met een oppas voor Happy kan ik een volgende stap maken’
Op veel plekken in Amsterdam wonen mensen in armoede. Met hulp van Paroollezers laat de stichting Amsterdammer helpt Amsterdammer wekelijks een wens in vervulling gaan. Vandaag: Amina Affari zoekt voor haar hondje Happy een oppas zodat ze zelf aan haar toekomst kan werken. Kosten: 454 euro.
Happy, een anderhalf jaar oude chihuahua, is in het leven van Amina Affari (23) de meest stabiele factor. De twee zijn onafscheidelijk. “Waar ik ga, gaat Happy.” En ja, hoewel Happy ook bijzonder irritant kan zijn – ‘soms begint ie uit blijdschap te plassen, dat is misschien lief bedoeld maar niet zo fijn’ – houdt ze vreselijk veel van hem.
Zijn opvoeding was pittig want z’n laatste eigenaar had niet goed voor Happy kunnen zorgen, dus er was werk aan de winkel. “Zijn vorige baasje was een gehandicapte man. Toen hij overleed, duurde het drie dagen voordat iemand het doorhad. En al die tijd zat Happy alleen bij een dode in huis.” Happy heeft in zijn prille leven dus nogal wat meegemaakt. Net als Affari zelf.
Ze werd op haar achtste uit huis geplaatst, samen met haar vierjarige broertje en zusje van bijna twee. “Mijn moeder heeft schizofrenie en last van psychoses.” De kinderen moesten naar de crisisopvang. Haar zusje verhuisde naar Nijmegen, Affari kwam met haar broertje bij een pleeggezin in Zuidoost terecht. Daar heeft ze uiteindelijk tien jaar gewoond.
“We hadden het niet slecht, maar het was soms wel moeilijk. Als kind denk je dat het normaal is hoe dingen gaan, ook al voelt het soms niet goed. Maar het was voor mijn broertje en mij fijn om bij elkaar te wonen. Daar ben ik wel dankbaar voor.” Nu ze haar eigen huisje heeft, logeert haar broertje – die nog bij het pleeggezin woont – met enige regelmaat bij haar. Hun relatie is geen gemakkelijke, zegt Affari. Ze kunnen niet goed zonder elkaar, maar ook niet altijd met.
Spijbelen
Door alle sores verliep haar schoolcarrière niet heel voorspoedig. Ze spijbelde veel. “Ik had echt nul concentratie en zat vooral in de aula te chillen omdat ik alleen maar aan leuke dingen wilde denken.” Ze werd van school gestuurd en omdat ze oud genoeg was, stroomde ze door naar het mbo.
Maar halverwege haar opleiding verpleegkunde speelde haar verleden haar dusdanig parten dat ze moest stoppen. “Ik zat met mezelf in de knoop en kon me wéér niet goed concentreren. Of motiveren. Als de druk hoog is, krijg ik te veel prikkels binnen en sluit ik me af.” Volgens het ROC was Amina ‘er wel, maar tegelijkertijd ook niet’.
Therapie volgde en dat deed haar goed. “Volgens mijn psycholoog is het goed als ik wat meer onder de mensen kom, zodat ik kan leren dat het ook anders kan.” Vroeger had ze veel vrienden, maar die ‘hadden geen goede invloed’. “Ik heb niet echt mazzel gehad met de mensen die ik in mijn leven ben tegengekomen. Ik kan goed luisteren, dus anderen praten graag, maar als ik iets wil vertellen, draaien ze hun hoofd weg.”
Zulk gedrag voedde haar onzekerheid en bevestigde haar vermoeden dat een vriendschap met haar niets heeft te betekenen. “Met behulp van therapie durf ik me voorzichtig weer open te stellen.”
Werkervaring
Via een leerwerktraject van de gemeente (zie kader) heeft Affari het afgelopen halfjaar middels stages en trainingen werkervaring opgedaan. “Ik weet steeds beter wat ik niet wil, maar ik weet ook nog niet wat ik wel wil.” Van jongs af droomde ze van een carrière als chirurg in het ziekenhuis, ‘maar zo’n studie geneeskunde duurt heel lang’. Toch lonkt het ziekenhuis. Ze zou graag met ouderen werken. “Zij veroordelen me niet om wie ik ben.”
Affari durft steeds meer naar de toekomst te kijken, zegt ze. “Dat is beter dan niets doen.” Maar de zorg die Happy nodig heeft, belemmert haar plannen. Hij kan niet lang alleen zijn en moet naar buiten. Tijdens het leerwerktraject ging Happy naar de opvang. De kosten, ruim 200 euro per maand, deelde ze met de gemeente, maar dat potje is op. Affari is op zoek naar een structurele oplossing zodat ze zelf op zoek kan naar passend werk. “Happy mag niet weg, maar het zou fijn zijn als ik een volgende stap kan maken.”
Amsterdamwerkt!
Onder de noemen ‘Amsterdamwerkt!’ begeleidt de gemeente Amsterdammers in hun zoektocht naar passend en betaald werk. Door ze werkervaring te bieden middels stages en trainingen, wil het initiatief werkzoekenden aan een baan helpen. Het traject duurt een halfjaar maar de exacte invulling verschilt per persoon. Eenmaal afgerond kunnen deelnemers aanspraak maken op een zogenaamde ‘jobhunter’ van de gemeente. Die kijkt mee en ondersteunt bij het vinden van werk.
‘Ik zie van nabij hoe lastig de ziekte van Crohn is’
Vorige week vertelde Delano Meerzorg dat hij noodgedwongen op een luchtbed slaapt terwijl hij wakker ligt van zijn schulden en gezondheid. Tom Hermans helpt hem bij de inrichting van zijn appartement.
Delano Meerzorg (43) heeft de ziekte van Crohn, een chronische ontsteking van de darm die in zijn geval tot meerdere ontstekingen in zijn lichaam leidde. Hij moest onder het mes, kreeg een stoma en medicatie. Zo fit als hij vroeger was, kan hij nu hooguit een halfuurtje lopen.
Zijn gezondheid trekt een zware wissel op hem, maar op andere vlakken in zijn leven gaat het juist beter. De schulden die hij in zijn jonge jaren opliep betaalt hij stapsgewijs af en hij heeft zijn eigen huis. Meerzorg moet van tachtig euro per week leven en dat laat weinig over om zijn huis in te richten. Zijn grootste gemis: een bed en matras. Hij slaapt al twee jaar op een luchtbed terwijl dat niet goed is met een stoma.
Tom Hermans (62) las het verhaal van Meerzorg en wist meteen dat hij hem aan een echt bed wilde helpen. “Ik ken de lasten van Crohn omdat een familielid het heeft. Naast medicatie zijn regelmaat, weinig stress en goede voeding heel belangrijk, wil je niet te veel last hebben. Delano probeert na een roerig leven zijn zaken op orde te krijgen, compleet met zo’n pittige schuldsanering, maar zijn omstandigheden en conditie zijn een slechte combinatie.”
De gepensioneerde Hermans kan er kort over zijn: “Ik zie van nabij hoe lastig die ziekte is, dus ik kan alleen maar hopen dat dit een beetje verlichting biedt.”
