Merel Huizinga verkozen tot Amsterdammer van het Jaar 2019

Hoe groot kan het contrast zijn? Eind 2007 trad mezzosopraan Merel Huizinga (56) op voor de sultan van Oman, die voor zichzelf een paleis had laten bouwen met een concertzaal. Kerst en klatergoud. Een zwembad dat overliep in de zee. Ze mocht langer blijven, maar de volgende dag stond ze in het Amsterdams verzorgingshuis De Diem te zingen onder de plastic kersttakken.

Eenzame mensen, demente mensen. “Ze waren zo blij met de muziek en het zingen,” zegt Huizinga. Het was voor haar twaalf jaar geleden een reden om de stichting Philomela op te richten, waarmee ze klassieke muziek voor iedereen toegankelijk wil maken, ongeacht inkomen, leeftijd of afkomst. Zondagavond werd Huizinga in Internationaal Theater Amsterdam uitgeroepen tot Amsterdammer van het Jaar. Ze kreeg een kwart van de 22.000 uitgebrachte stemmen.

Ponyclub

‘Als klein kind genoot ik zo van het fluiten van vogels, dat ik zelf ook een vogel wilde zijn en mezelf probeerde te leren vliegen,’ schrijft ze op haar website. ‘Toen ik wat ouder was, heb ik mijzelf piano leren spelen, omdat ik de muziek van Bach zo mooi vond en die wilde kunnen naspelen. Ik geloof echt in de kracht en de schoonheid van muziek. We dragen allemaal muziek of liedjes met ons mee die ons verbinden met onze jeugd of met een bijzonder moment.’

Huizinga werd geboren in de Brabantse Kempen. Een dorps leven: de fanfare, de ponyclub en de varkensslachterij. Op haar achttiende vertrok ze uit Riethoven om aan de Universiteit van Amsterdam kunstgeschiedenis en muziekwetenschappen te studeren en daarna klassieke zang aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze zingt onder meer werk van Schubert, Mozart, Bizet en van een hele reeks Russische componisten.

Zwaluwenkoor

Met de stichting Philomela, vrijwilligerswerk, organiseert ze vanuit een bescheiden pand in de Kerkstraat ongeveer zeventig optredens per jaar. Over de voorstellingen in verzorgingshuizen zei ze onlangs in het Eindhovens Dagblad: “Sommigen hebben maanden niets gezegd of alleen wartaal uitgeslagen, maar leven weer op als wij voor hen spelen. Dan vragen ze aan de pianist: ‘wil je een biertje?’”

Het zijn inmiddels niet alleen ouderen die een beroep op de stichting kunnen doen. Zo zijn er projecten voor kinderen in achterstandswijken, die op school geen muziekonderwijs krijgen en heeft ze voor vluchtelingen het Zwaluwenkoor opgericht. “Vluchtelingen kunnen vaak mooier zingen dan Nederlanders,” zegt ze. “Maar ja, het gaat er eigenlijk helemaal niet om dat het mooi is, maar dat ze elkaar ontmoeten.”