Nieuws
Koude rillingen bij afgedankte doodskist op de stoep: ‘Soms lagen we er zelfs in’
Het was voor menigeen even schrikken: de zware doodskist die pardoes op de Keerwal in het Centrum stond. De reacties varieerden van ‘bah, wat luguber’ tot ‘zeker een feestje gehad’. Hoe het ding op straat belandde, was iedereen een raadsel.
Een vrouw die net een pand binnenstapt haalt haar neus op. Ze vindt het geen fijne gedachte. “Meteen de politie bellen hoor.” Anderen wenden hun blik af en willen er niet naar kijken. Een man met een hond loopt vlug door.
Als iemand de klep van de kist openmaakt, blijkt er een zwarte spijkerbroek in te liggen van het merk Levi’s, wat nog meer vragen oproept. Bij rondvraag in de buurt blijkt de kist van oud-bewoners van een zorginstelling voor cliënten met een verslavingsprobleem of autisme, die samenwonen met studenten. Een van de cliënten met autisme had zes jaar geleden in Amerika een doodskist besteld en had de doodskist pontificaal in haar kamer gezet.
Merel Rommers (23), student van de universitaire Pabo, kwam ongeveer twee jaar geleden in het zorgcomplex wonen. Ze schrok zich de eerste keer wezenloos. “Ik dacht: huh, wat is dit?” Maar net als andere huisgenoten raakte ze er snel aan gewend. “Soms lagen we er zelfs in.”
Opslagplaats en wasmand
Toen haar huisgenootje vorig jaar vertrok, bleef de kist achter. “Ik gebruikte hem toen maar als opslagplaats voor mijn beddengoed en oude kleding. Later diende het als wasmand. Maar als mensen voor het eerst bij mij thuiskwamen, schrokken zij er ook van.”
Onlangs is Rommers zelf verhuisd. Ze kon de kist niet meenemen naar haar nieuwe woning. “Dat ding is loodzwaar, het weegt wel honderd kilo. Ik zat ermee in mijn maag en had geen tijd meer om hem te verkopen.”
Dus meldde ze de kist als grofvuil aan bij de gemeente Amsterdam met de vermelding dat het om een doodskist ging. Om de loodzware kist die meer dan 100 kilo weegt van driehoog naar beneden te krijgen, was nog een hele tour. “Twee huisgenootjes en ik hebben hem op z’n zij in de lift gezet en zijn zelf hard naar beneden gerend. Toen de liftdeur openging, stonden er twee bewoners naast de kist die op de eerste of tweede waren ingestapt. Met uitgestreken gezichten, alsof er niets aan de hand was.”
Geen zorgen, feestartikel
Het drietal zette de kist buiten op de stoep met een, inmiddels verdwenen, briefje erbij: ‘Geen zorgen. Het is ooit als feestartikel besteld.’ Rommers: “Het was schemerig. We voelden ons criminelen die stiekem in het donker bij het spoor een grafkist naar buiten sleepten.”
Ze moet lachen dat er zoveel commotie is ontstaan. “We hebben zoveel meegemaakt in dat huis. Leuke dingen en gekke dingen. Dit past er wel bij.”
Of ze de kist gaat missen? “Nee, ik ben blij dat ik er vanaf ben. Ik heb nu een gewone wasmand bij Ikea gekocht.”
