Amsterdammer helpt Amsterdammer
Jovanca Ritfeld wil na jaren van verdriet een nieuwe start: ‘Eindelijk weer zelfstandig zijn’
Op veel plekken in Amsterdam wonen mensen in armoede. Met hulp van Paroollezers laat de stichting Amsterdammer helpt Amsterdammer wekelijks een wens in vervulling gaan. Vandaag: de komst van een snijplotter brengt de droom van Jovanca Ritfeld, een eigen bedrijf starten, iets dichterbij. Kosten: 500 euro.
Het tweekamerappartement in Zuidoost doet niet alleen dienst als woning van Jovanca Ritfeld (47) en haar 9-jarige dochtertje, maar is tegelijkertijd haar atelier en herbergt een uitdijende collectie stoffen, vellen papier en glitter. “In een huis zonder letterlijk óveral knipsels en glitters voel ik mij niet thuis.” Ritfeld lacht. “Zo simpel is het.”
Waar de een chaos ziet, voelt Ritfeld zich op haar gemak. Ze vertelt over de verjaardagbaksels waar het ooit mee begon, de luiertaarten die volgden (kraamcadeau gemaakt van babyluiers, zo gestapeld dat het op een taart lijkt, red.) en het patchworkdekentje dat ze voor het kindje van een vriendin maakte. “Ik creëer graag met m’n handen.”
Wu-Tang Clan
Lange tijd werkte ze in de evenementenbranche, als persoonlijk assistent van internationale artiesten. Wanneer Akon of de Wu-Tang Clan Amsterdam aandeden, was zij hun steun en toeverlaat.
Maar toen begin deze eeuw de belastingdienst aanklopte met een ferme aanslag, kwam alles stil te liggen. Ritfeld: “Ik betaalde altijd netjes mijn belastingen, maar omdat het via de Verenigde Staten ging, vermoedde de inspectie iets anders.”
Anderhalf jaar streed ze voor haar gelijk, en toen ze dat uiteindelijk kreeg, werkten haar zorgvuldig opgebouwde contacten in de muziekindustrie inmiddels met anderen. “In deze business is het: voor jou tien anderen. Je zegt een paar keer noodgedwongen nee en dan sta je buitenspel.”
Syndroom van Down
Ze ging bij verschillende horecagelegenheden aan de slag, maar nergens wilde het echt vlotten. En toen ze in 2013 onverwacht zwanger raakte, was ze met haar gedachten heel ergens anders. “Ik had toen al een dochter van twintig, dus er zat nogal een gat tussen die twee. Dat vond ik spannend.”
Haar nieuwe zwangerschap bracht ook een groot onverwerkt trauma uit het verleden terug: toen ze net 21 was, beviel ze van haar tweede dochter, een zwaar gehandicapt meisje. “Artsen hadden al gezien dat ze het syndroom van Down zou hebben, dat was voor mij geen probleem. Maar ze kwam onvolgroeid ter wereld, had geen armpjes en haar vitale organen deden het niet goed. Ze is vier dagen later liggend op mijn borst gestorven. Haar dood heb ik nooit echt een plek kunnen geven: ik was nog zo jong en had een 2-jarig meisje voor wie ik moest zorgen. Ik ging dus door.”
Borstkanker
Haar derde zwangerschap ging daardoor gepaard met veel twijfels. Pas in therapie begon het te dagen dat ze met een depressie kampte. “Ik wist het lang te camoufleren, maar ging bijna kopje-onder.”
Ze leerde haar oude patronen te doorbreken, maar net wanneer ze haar demonen leek te hebben verslagen, werd Ritfeld eind 2020 gediagnosticeerd met borstkanker. Een akelig traject van operaties en chemotherapie volgde. Eenmaal genezen verklaard, stond ze te popelen om aan het werk te gaan. “Via de gemeente startte ik een reïntegratietraject. Ik was nog herstellende, maar dacht de wereld aan te kunnen. Dat ging totaal mis.”
Ze vergaloppeerde zich, kwam met burn-outklachten thuis te zitten. Sindsdien ontvangt ze een WW-uitkering, werkt ze als vrijwilliger bij buurthuis De Handreiking en broedt ze zoetjesaan op een nieuw plan: een eigen bedrijfje in het ontwerpen en fabriceren van kraamcadeautjes.
Ondernemersplan
“Ik wil zo graag weer zelfstandig zijn.” De schulden die ze tien jaar geleden opdeed, toen ze met haar mentale gezondheid worstelde, zijn met behulp van een bewindvoerder afbetaald. Ze zegt klaar te zijn voor de volgende stap, maar realiseert zich ook dat ze in haar enthousiasme te hard van stapel kan lopen.
“Daarom neem ik nu de tijd om een stevig ondernemersplan te schrijven.” Een ‘cricut machine’ oftewel een snijplotter waarmee je eigen ontwerpen uit allerhande materialen kan snijden, is iets wat ze nog mist. “Zo’n apparaat biedt mogelijkheden, ik kan dan bijvoorbeeld ook zelfgemaakte rompertjes personaliseren met letters of figuren.”
Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl. Meer info: amsterdammerhelptamsterdammer.nl
De Handreiking
De bewoners van de H-buurt in Amsterdam Zuidoost hebben met buurtwerkkamer De Handreiking een eigen plek waar ze elkaar kunnen ontmoeten en ondersteunen op allerlei vlakken. Er zijn nuttige cursussen, evenementen, taal- en computerles en voor wie worstelt met brieven en papieren van instanties is er de zogeheten ‘formulierenbrigade’.
Er is ook een voedselbank waar tientallen gezinnen uit de buurt gebruik van maken. Ook het bevorderen van de sociale cohesie staat hoog op de agenda bij De Handreiking: bewoners worden gestimuleerd hun talenten te gebruiken om de buurt een fijne woonomgeving te laten zijn.
De wens van vorige week
Vorige week vertelde Sabrina Salomé dat ze zich geen nieuwe telefoon kan veroorloven. Michiel van den Berg springt bij.
Sabrina Salomé (60) is gewend om van weinig te leven. Omdat ze zag dat haar ouders moeilijk rondkwamen, bracht ze al op jonge leeftijd kranten rond. Ze heeft verschillende baantjes gehad, in de horeca, bij een wasserette, in de ouderenzorg. Maar vanwege haar gezondheid – ze heeft COPD, diabetes en het restlesslegsyndroom – ontvangt ze nu een uitkering. Dat betekent niet dat ze stilzit. Salomé doet veel vrijwilligerswerk en heeft tal van hobby’s. Ze sport graag, al zit een abonnement op het zwembad er niet in vanwege de kosten.
Haar krappe beurs belet haar d’r kapotte telefoon te vervangen. Die is al een tijdje stuk. Ook de magnetron is aan vervanging toe en aan haar fiets mankeert van alles. Maar vooral haar telefoon mist Salomé vreselijk.
Dat kan sociaal ondernemer Michiel van den Berg (34) zich goed voorstellen. Met zijn platform en app Klup koppelt hij vijftigplussers aan elkaar. “De telefoon fungeert als verbindingsmiddel, dat zie ik dagelijks terug bij de talloze mensen die via Klup met elkaar afspreken om iets leuks te gaan doen.”
Van den Berg noemt de telefoon een basisbehoefte. “Zeker ook voor Sabrina die zonder haar mobiel wordt belemmerd in het doen van haar vrijwilligerswerk. Ze heeft de nodige ellende moeten verstouwen. Dat zij nog steeds zo actief haar steentje aan de maatschappij bijdraagt, vind ik bewonderenswaardig.”
