Is de school medeschuldig aan het ongeluk dat Amin van 9 bijna het leven kostte?

De 9-jarige Amin Nasla overleefde afgelopen zomer ternauwernood een ongeluk als gevolg van werkzaamheden op zijn schoolplein. Het bouwbedrijf heeft een boete gekregen, maar de ouders vinden dat ook de school fouten heeft gemaakt. ‘Waarom was er geen toezicht?’

Het was vier dagen voor de zomervakantie, vertellen ouders Anissa en Mohamed Nasla. De middagpauze brak aan. Hun zoon Amin, negen jaar oud, rende met zo’n tachtig andere kinderen het schoolplein op. Het plein van basisschool De Zeven Zeeën in Noord lag er anders bij dan gewoonlijk; bouwvakkers waren bezig met de installatie van nieuwe speeltoestellen. Daarvoor hadden zij een ijzeren hek van 320 kilo losgehaald en provisorisch teruggezet zonder het goed vast te maken.

Amin wilde op het nabijgelegen veldje gaan voetballen, wat hij altijd graag deed. Nog voordat het eerste balletje was getrapt, viel het loodzware hek om. Twee klasgenootjes wisten op tijd weg te springen, maar Amin viel achterover. Het hek landde met een dreun op zijn hoofd.

Er ontstond paniek op het schoolplein, zo omschrijft een omstander die toevallig langsliep later aan de politie. Haar verklaring is ingezien door Het Parool. Ze gilde naar de kinderen dat ze de docenten moesten gaan halen en belde 112. Uit het hoofd van Amin kwam ‘allemaal bloed’ en hij reageerde niet. Pas na een paar minuten begon hij te huilen.

Met een hersenbloeding en een dubbele schedelbreuk werd Amin per ambulance naar Amsterdam UMC, locatie AMC, gereden, zijn ouders kwamen even later aan. Een riskante operatie volgde, waarbij een gebroken stuk schedel vlak bij zijn hersenen moest worden verwijderd. “De doktoren zeiden dat hij 20 procent overlevingskans had,” zegt moeder Nasla. “We kregen twee minuten om afscheid van hem te nemen.”

Na drie lange uren in de wachtkamer bleek de operatie gelukt. Op dat moment was nog onduidelijk of zijn functies aangetast zouden zijn door hersenschade. Om dat te achterhalen, moest Amin eerst ontwaken.

Biddend en huilend zaten de ouders aan zijn bed. Na wat voelde als een eeuwigheid opende Amin zijn ogen en greep naar zijn gezicht om de bedrading weg te trekken. “Dat moment vergeten we nooit meer,” zegt Mohamed Nasla. “Hoe gelukkig we toen waren... Dat is onbeschrijfelijk.”

Graafmachine

Amin lag schijnbaar levenloos onder het hek, uit het zicht van leerkrachten. Hoe kon dat gebeuren? Na het ongeluk stelde de Inspectie SZW een onderzoek in. Het rapport daarover is ingezien door Het Parool. De inspectie concludeert dat het bouwbedrijf een fout heeft gemaakt door het hek los neer te zetten en legde een boete op van 8100 euro. De verzekeringsmaatschappij van het bedrijf erkende aansprakelijkheid.

Voor de ouders van Amin is daarmee de kous niet af. Zij vinden dat ook de school steken heeft laten vallen. Er was niet voldoende toezicht op het schoolplein, wat er wel hoort te zijn. Altíjd, verbouwing of niet. Bovendien was de onveilige situatie door werkzaamheden meerdere ouders al opgevallen, bevestigen ze aan Het Parool. Zeker twee moeders, onder wie die van Amin, hebben de school daarvoor gewaarschuwd.

“Het is evident dat de school moreel en ook juridisch is tekortgeschoten in de zorgplicht naar de kinderen toe,” zegt advocaat Frans Joosten, die de Nasla’s bijstaat. “Ten eerste dat er überhaupt buiten werd gespeeld in een onveilige situatie, ten tweede dat er onvoldoende toezicht was. Dat is ontoelaatbaar.” Vanwege de werkzaamheden reed er onder meer ook een graafmachine rond.

Onvoldoende toezicht

Volgens de school was er op het moment van het ongeluk wel supervisie op het plein: twee medewerkers van de buitenschoolse opvang. Alleen was een van hen net binnen naar het toilet; de ander zou verderop hebben staan kijken naar een speelhuisje dat werd geïnstalleerd. Leerkrachten hadden pauze en zaten binnen. Overblijfouders moesten vanwege de coronaregels thuisblijven. De schooldirectie had een vergadering buiten de deur.

De aanwezige medewerker van de buitenschoolse opvang blijft een punt van discussie. De voorbijganger zegt geen volwassenen in de buurt te hebben gezien en spreekt in de verklaring aan de politie van ‘geen enkele vorm van toezicht’. Een bouwvakker zegt in het inspectierapport dat het speelhuisje waar de medewerker naar zou hebben staan kijken, die ochtend al was geplaatst.

De communicatie met de school loopt via een ingehuurd, extern bureau. Woordvoerder Grada Huis stelt dat de school eerder niet was verteld dat de werkzaamheden die dag zouden plaatsvinden. “Anders had de directie bijvoorbeeld niet voor die dag een vergadering gepland en waren er meer ogen geweest.” Ook dat is een heikel punt: in het rapport van de inspectie staat dat de projectleider van de renovatie al ruim een maand eerder aan de school had laten weten dat het bouwbedrijf die dag langs zou komen.

De school begrijpt het verdriet en de boosheid van de ouders, zegt de woordvoerder. “Als school ben je verantwoordelijk voor je leerlingen. Als je je kind naar school brengt wil je dat het daar veilig is.” Ze noemt het ongeluk een opeenstapeling van factoren en benadrukt dat de school het verschrikkelijk vindt wat er is gebeurd. “Op de achtergrond speelt ook nog mee dat scholen kampen met een enorm personeelstekort. Je bent al blij als je voor de klassen open kunt blijven.”

Voor de ouders staat vast: de school is medeschuldig aan het ongeluk en moet daarnaar handelen. De Nasla’s hebben niet het idee dat de school alles op alles zet om te voorkomen dat zoiets ooit nog gebeurt. “We willen dat er concrete plannen worden gemaakt en doorgevoerd, zoals altijd een vierogenbeleid instellen. Maar we missen ook erkenning en berouw. Wij vinden niet dat de school haar fouten volmondig heeft toegegeven.”

Kickboksen

Het gezin Nasla leeft nog elke dag met de gevolgen van het ongeluk. Als Amin over straat loopt, is hij soms bang dat de bomen op hem vallen. Ook is hij sinds een paar maanden huiverig voor honden. En wekenlang durfde hij niet alleen naar boven, naar zijn slaapkamer. Een van zijn ouders moest altijd mee.

Inmiddels gaat hij weer volle dagen naar school, al moet hij geregeld verstek laten gaan vanwege doktersafspraken. “Maar hij is een sterke leerling,” zegt zijn moeder. “Voor het ongeluk zat hij in groep 4, en had hij al het leesniveau van groep 7.”

Voor de ouders van Amin is het vertrouwen onherstelbaar beschadigd. Het liefst zouden ze hun kind naar een andere school overplaatsen. Ze zien daar op advies van doktoren voorlopig van af, het zou nu niet goed zijn om Amin uit zijn vertrouwde omgeving te halen.

Amin zelf wil het liefst voetballen, ravotten met vriendjes, kickboksen. Dat deed hij tot afgelopen zomer wekelijks met veel plezier. Maar nu is daar geen denken meer aan. Alles om te voorkomen dat zijn hoofd nog een klap krijgt. Laatst zei Amins zusje ineens dat ze wilde kickboksen, vertelt zijn moeder. “Hij zat ernaast en barstte in huilen uit.”