Het laatste avondmaal van restaurant Le Hollandais: ‘Raar dat we open mogen’

Stef Hazenbosch (32) en Rogier Engelen (32) kijken verwachtingsvol naar hun nog lege borden. Ze hebben zowaar een tafeltje weten te bemachtigen in Le Hollandais, icoon van het Amsterdamse restaurantwezen aan de Amsteldijk. Nog een paar uurtjes, dan gaat de lockdown in en is het feest voorbij

De een werkte bij Rijsel en Hotel de Goudfazant en heeft nu zijn eigen cateringbedrijf, de ander staat in de keuken van De Scheepskameel. Een glinstering in de ogen. Hazenbosch: “Dit is waar al die chefs hun inspiratie vandaan haalden.”

Laatste avondmaal

Het moest en het zou er een keer van komen, voordat het echt te laat is. Per 1 januari is het restaurant verkocht en al geldt de lockdown voorlopig voor vier weken, het kunnen, net als bij de eerste lockdown, ook zomaar drie maanden worden.

“Het laatste avondmaal,” verzucht Hazenbosch met gevoel voor dramatiek.

Engelen: “We gaan zoveel mogelijk proeven, zoveel mogelijk eten en drinken voordat het tien uur is.”

De laatste avond, het plotselinge einde van Le Hollandais? Bij sommelier Gerie Niemarkt (58) staat de schrik in de ogen. Het idee. “Wil je me meteen aan drank hebben?”

Uit de keuken klinkt een bulderend gelach.

Bijna 25 jaar bestaat het restaurant nu. Gesteven linnen op de tafels en nog altijd de witte kuipstoeltjes van het begin. In Le Hollandais leerde worstenmaker Samuel Levie worst eten en van Het Parool kreeg de keuken een 9-. Rustiek en smakelijk Frans en Italiaans, lezen we in het verslag.

Zielenpieten

Dertig mensen mochten er vanavond in en ondertussen staat de telefoon niet stil. Net als elders in de stad proberen klanten er op de valreep nog tussen te komen. “Zielenpieten,” zegt Niemark. “Wij? Ja, wij ook.”

Chef-kok en eigenaar Adriaan van Raab van Canstein: “Raar eigenlijk dat we vanavond nog open mogen zijn. Als ik zo in de stad kijk is het net een feestdag. Het zou me niet verbazen als we nog een flinke opleving van de besmettingen zien.”

Aan de chefstafel, beneden in de keuken, zit ondertussen de tweeling Stephan en Herman Meulendijks (65) te wachten op wat komen gaat. Al 24 jaar zijn ze vaste gast. Tegenover hen Inez Stodel (82). “Ik ben de risicogroep,” zegt ze opgewekt. Om zich nog eens stevig op te winden over het besluit van het kabinet om de restaurants te sluiten.

Meulendijks (Stephan): “Op weg hierheen zag ik tien bouwvakkers tegelijk uit een pand komen. Snap jij het of snap ik het?”

Meulendijks (Herman): “We geven straks wel dinertjes bij ons thuis.”

Van Raab van Canstein had graag nog drie maanden willen knallen. “Het reserveringsboek stond al vrijwel vol. Sommigen wilden wel twee of drie keer komen. We moeten ze allemaal teleurstellen.” Hij hoopt straks nog even open te kunnen, in elk geval met kerst.

Gelaten: “En zo niet, dan niet.” Op wie moet hij boos worden? Je moet, vindt hij, nu eenmaal hard ingrijpen, zeker in een stad als Amsterdam.

“Hoe langer je erover praat, hoe depressiever je ervan wordt,” zegt Bas van Baaren (53), 25 jaar geleden medeoprichter en sinds kort weer terug op het nest om te helpen met de laatste loodjes. “We moeten proberen vrolijk te blijven. Hoe? Nou, eh…”

De toekomst

De mensen hebben Raab van Canstein gevraagd: ga je in de takeaways? Voor de lockdown had hij er geen zin, maar nu gaat hij het toch doen: cassoulet, een Franse stoofschotel met worst en bonen, een klassiekertje van de zaak. Misschien nog een dessert erbij. Heeft hij de komende weken tenminste iets te doen. “Elke zaterdag ophalen tussen vier en zes uur,” zegt hij er voor de zekerheid bij.

Wat brengt de toekomst? Na een dienstverband van twintig jaar denkt Niemarkt dat er straks geen terugkeer in de horeca meer in zit. De ene na de andere gelegenheid dreigt om te vallen en wie zit er dan te wachten op een dure kracht van 58? “Ik zie een carrièreswitch voor me. Naar de zorg, daar is nog voldoende te doen.”

Maar vanavond is het nog eventjes feest.