Het intens saaie Zeeburgereiland: een toendra met 5000 huizen

Het Zeeburgereiland is saai, zeggen de bewoners. Sommigen vinden dat prettig, anderen verhuizen uit arren moede maar naar een gezelligere buurt. ‘Ik ga hier langzaam dood van verveling.’

Pas als je er een tijdje rondloopt, dringt het tot je door: het is hier uitgestorven. Overal woningen, het ene gebouw nog fraaier dan het andere. Maar op straat is er deze mooie zaterdagmiddag geen kip te bekennen. En ook de puien bieden weinig aanleiding tot vrolijkheid: een tandarts, een huisartsenpraktijk en een kinderdagverblijf, allemaal dicht in het weekeinde.

Als er niet nog zou worden gewerkt door bouwvakkers, zou je kunnen zeggen dat de Sportheldenbuurt er piekfijn bij ligt. Maar wie op het Zeeburgereiland woont en graag in de buurt een kop koffie of een biertje wil drinken, moet naar de rand van het eiland, waar al bijna vijf jaar familierestaurant Haddock zit. Verder is er niets. Ja, een Albert Heijn, die voor een beetje aanloop zorgt, een kleine groenteboer, maar daarmee houdt het wel op. Terwijl er in de Sportheldenbuurt toch 5000 woningen gepland staan.

Sterven van verveling

Bij Haddock zeggen ze: een beetje meer horeca zou met enthousiasme worden onthaald. “Als hier meer cafés en restaurants zouden zitten, zou de hele plek aantrekkelijker worden.”

Voor nu moet het eiland het niet van de gezelligheid hebben, zegt een bewoner. “Het is zó saai, ik sterf hier langzaam van verveling. Wij komen uit een gezellige buurt en toen we hier kwamen, waren onze verwachtingen hooggespannen. Maar de beloftes zijn niet waargemaakt. Waar een kroeg zou komen, kwam een orthodontist, op de plek waar ruimte was voor een sportschool zit nu een crèche. Ik mis levendigheid.”

De man wil zijn naam niet in Het Parool: zijn woning staat te koop. “Dit is natuurlijk niet echt goede reclame. We zijn dringend op zoek naar een huis in een buurt waar een beetje leven is, waar een kroegje zit of een restaurantje.”

‘Liever rust dan drukte’

Het ongenoegen over de intense saaiheid van het Zeeburgereiland wordt breed gedeeld, zeggen meer teleurgestelde bewoners. Neem John Schellekens, die net bij de Albert Heijn vandaan komt. De eerstejaars UvA-student communicatiewetenschap woont net twee weken bij een vriend in. “Er hoeven hier geen echte uitgaansgelegenheden te zijn, maar een paar kroegjes was toch leuk geweest. Wanneer ik nu iets leuks wil, ben ik aangewezen op het centrum.”

Dat het er saai is, ontkent eigenlijk niemand op het Zeeburgereiland. Toch heeft niet iedereen problemen met dat gebrek aan reuring. Twee moeders die op een doordeweekse dag op het schoolplein staan te wachten op hun kinderen, vinden het prima zo. “Ik kom uit De Pijp en daar was het echt altijd druk. In het begin was dat fijn, maar naarmate je ouder wordt, is rust rond je huis beter. Een buurtkroegje zou leuk zijn, maar niet pal naast mijn huis.”

Stadsdeel Oost staat niet open voor een snelle impuls aan de gezelligheid. Toen een van de bewoners onlangs vroeg of er misschien tijdelijk een klein terrasje mogelijk was, was de reactie dat er boomstammen langs de groenstroken liggen, ‘waar je ook gezellig kon zitten’.

Buurt in ontwikkeling

Doet het stadsdeel wel genoeg zijn best er iets meer leven in te brengen? Een woordvoerder vindt het ingewikkeld om antwoord te geven op die vraag: op haar rondgang langs ‘een heleboel’ ambtenaren (“Ik voelde maar weinig energie om antwoorden te geven op jouw vragen”) volgt een schriftelijke reactie van stadsdeelbestuurder Ivar Manuel: ‘Zeeburgereiland is nog in ontwikkeling, die buurt is nog niet af. De bewoners moeten nog een beetje geduld hebben. Er komt nog een horecapaviljoen op het eiland en de silo’s worden nog ontwikkeld en de Sluisbuurt moet natuurlijk nog komen, ook daar komt horeca.’

Daar valt geen speld tussen te krijgen: op het eiland wordt nog druk gewerkt en ontwikkeld. Maar een andere bewoner, die zich inzet voor de buurt maar evenmin met naam wil worden genoemd, ergert zich groen en geel aan juist dat ‘gebrek aan energie’ bij ambtenaren. “Dat is precíes het probleem: dit is niet exclusief een woonbuurt, het is een hybride gebied waar ook voorzieningen moeten zijn. Daar moet nú al werk van worden gemaakt.”

Er valt inderdaad iets te verwachten van de drie enorme silo’s, resten van de vroegere rioolwaterzuivering. Igor Sancisi is namens bedrijf Grayfield betrokken bij de ontwikkeling van de betonnen kolossen. “Het is een hele klus en het duurt inderdaad al lang. Maar we zijn nu op de goede weg. Over tweeënhalf jaar is er van alles te doen in de silo’s: onder meer een cultuurtheater, een grand café en een dansschool kunnen de buurt een enorme impuls geven.”

Ook wordt er een ‘urban sports zone’ aangelegd, met de grootste outdoor skatebaan van Europa.

De toekomst lonkt, maar de komende jaren zullen de bewoners van woon­fabriek Zeeburgereiland nog stil en rustig moeten doorbijten.