Plus
Daklozenkantoor opent deuren in West: ‘Wij doen niets wat mensen zelf niet willen’
In West opende donderdagmiddag een nieuwe instantie voor dak- en thuislozen: het Daklozenkantoor. ‘Op een bankje in het Vondelpark kun je nu eenmaal geen papierwerk regelen.’
Rob Geurtsen (66) is, wat ze noemen, ervaringsdeskundige. Hij heeft een jaar of tien onder de radar geleefd, onzichtbaar voor instanties. Zonder dak. Ooit werkte hij als topambtenaar op het ministerie van Volkshuisvesting. “Als er maar genoeg fout gaat,” zegt hij, “kun je zomaar aan de verkeerde kant van het leven terechtkomen.”
Geurtsen werd in 1996 in Zoetermeer het slachtoffer van zinloos geweld. Sindsdien bestaat een deel van zijn schedel uit plastic. Hij was net voor zichzelf begonnen en verloor door de aanslag zijn bron van inkomsten. Het werd van kwaad tot erger.
“Ik wilde niet om hulp vragen,” zegt hij. “Ik wilde niet naar instanties die je alleen vertellen wat je fout hebt gedaan en dat je ook jezelf kunt redden.”
Nu staat hij voor ‘Paulientje’, een piepklein gebouwtje aan de Arie Biemondstraat in West, waar de bovenverdieping vrij is gemaakt voor het Daklozenkantoor, een lang gekoesterde wens van De Straatalliantie, waarin Bureau Straatjurist samenwerkt met Belangenvereniging Druggebruikers MDHG en de Daklozenvakbond. Geurtsen is er vrijwilliger.
Donderdagmiddag wordt de opening gevierd met ballonnen, koekjes en kaastengels. Het is er propvol, de zon schijnt en de wethouder komt warme woorden spreken. Rutger Groot Wassink (Sociale Zaken) verheugt zich op de samenwerking, zegt hij. “Binnenkort kom ik écht een keer langs.”
Geurtsen: “Misschien kun je dan meteen regelen dat ik bij de sociale dienst niet langer onder drie verschillende klantnummers geregistreerd sta.”
Gezellig. Binnen is een net gespannen, waarin de argeloze bezoeker verstrikt raakt in de eindeloze hoeveelheid organisaties die zich in Amsterdam bekommert om het lot van de stadsgenoten die zijn aangewezen op de straat.
Vangnet van het vangnet
Het Daklozenkantoor is een ‘vangnet van het vangnet’, aldus coördinator Dennis Lahey, in het dagelijks leven directeur van MDHG. Dak- en thuislozen die stuklopen bij instanties als HVO-Querido, Leger des Heils, de Regenboog Groep of de afdeling Werk, Participatie en Inkomen (WPI) van de gemeente kunnen er terecht. Voor een praatje, een kop koffie of om er ‘kantoor’ te houden achter een van de computers.
Lahey: “Op een bankje in het Vondelpark kun je nu eenmaal geen papierwerk regelen. Wij zoeken oplossingen, wij geven adviezen, wij verwijzen door en helpen met praktische zaken, maar wij doen niets wat de mensen zelf niet willen.”
Geurtsen: “Maandag hebben we voor het eerst geflyerd, dinsdag zat het hier vol.”
“Er zijn een hoop mensen die nu nog maar net hun hoofd boven water kunnen houden,” zegt Lahey. “Nog een of twee tegenslagen en ze staan op straat. Over een half jaar gaan we hier de effecten zien van de gestegen energierekeningen.” Hij houdt zijn hart vast.
Met Geurtsen gaat het inmiddels een stuk beter. Hij heeft een seniorenwoning gekregen en over niet al te lange tijd krijgt hij pensioen. “Waardoor word je dakloos?” zegt hij. “Misschien zit er toch iets in onszelf waardoor we niet met het systeem kunnen dealen. Ik had een goede baan. WPI wilde me niet helpen, omdat ik zelfredzaam zou zijn. Ik heb op de stoep in mijn broek staan piesen toen ik dat hoorde. Ik wilde alleen een stabiel leven.”
