Amsterdammer helpt Amsterdammer

Amsterdammer helpt Amsterdammer: ‘Ik wil dat mijn gezin het goed heeft, en daar moet ik voor werken’

Haitham Michaiel en zijn dochters Mirel, Madlen en Monica. Beeld Eva Plevier
Haitham Michaiel en zijn dochters Mirel, Madlen en Monica.Beeld Eva Plevier

Haitham Michaiel (54) moest als 18-jarige in dienst in het Irakese leger en is na de oorlog gevlucht. Nu heeft hij eindelijk zicht op een fijne baan. Een potje voor reiskosten of een fiets zou daarbij goed van pas komen. Kosten: 600 euro.

Jessica Kuitenbrouwer

Haitham Michaiel (54) knijpt met zijn ogen. Het snerpende geluid van lijn 26 die een bocht maakt dendert door zijn hoofd. “Mijn hoofd zit soms zo vol dat mijn oren suizen,” zegt hij als de tram is gepasseerd. “Ik hou van deze mooie stad met veel groen en water. Ik voel me een Nederlander. Maar door alles wat er door mijn hoofd spookt zijn deze geluiden en de drukte hier soms zwaar voor me.”

Michaiel groeide op in Bagdad, de hoofdstad van Irak, in een hecht katholiek gezin. Hij had een fijne jeugd, totdat Irak een provincie van buurland Iran binnenviel. Op zijn achttiende werd Michaiel opgeroepen voor het leger. Acht jaar lang was hij soldaat en vocht hij in de Irak-Iranoorlog en aansluitend in de Koeweitoorlog, beter bekend als de Eerste Golfoorlog. “Ik heb zoveel verschrikkelijks gezien. En ik heb ongelooflijk veel vrienden moeten begraven. Dat suist nu nog allemaal door mijn hoofd.”

In de knel op Malta

Nadat de Koeweitoorlog door de VN was ­beëindigd, zat het regime van Saddam Hoessein nog in het zadel in Bagdad. Michaiel was zijn ­leven niet meer zeker.

Hij besloot te vluchten, net als de rest van zijn familie. Op een toeristenvisum reisde hij naar Malta, waar hij asiel aanvroeg. “Mijn ouders en broer vertrokken naar de Verenigde Staten, waar we familie hebben, maar omdat ik soldaat was geweest in het leger van Hoessein, mocht ik de VS of Canada niet in.”

Tot 2005 woonde Michaiel op Malta, waar hij in de horeca werkte, maar omdat hij daar moeilijk aan een vaste baan kwam, besloot hij naar Amsterdam te verhuizen. “De broer van een vriend van me had een pizzeria in de buurt van het Waterlooplein en vroeg me daar te komen werken als schoonmaker.”

Michaiel greep deze kans met twee handen aan. “Op Malta zat ik vast. Hier kon ik misschien een leven opbouwen.” In 2007 trouwde hij met een vrouw die hij nog uit Irak kende. Ze betrokken een flat in Amsterdam-Noord en stichtten een gezin, tot Michaiels grote vreugde. “Mijn familie hier is alles voor me. Het enige wat ik wil is dat zij een goed leven hebben en dat mijn dochters later een beter leven krijgen dan ik.”

Maar ook in Amsterdam bleek het voor Michaiel moeilijk een goede baan te vinden. Jarenlang werkte hij lange uren op onregel­matige tijden, onder slechte arbeidsomstandigheden en voor slechts een paar euro per uur. Het fysiek zware werk leidde tot gezondheidsproblemen en verschillende operaties en ziekenhuisopnamen.

Ondanks zijn slechte gezondheid en het feit dat hij nog herstellende is van een schouderblessure, wil hij graag weer aan het werk. “Ik wil mijn gezin kunnen onderhouden, dat is erg belangrijk voor me. Ik hoef geen luxe, geen dure auto’s of uit eten, ik wil alleen maar dat mijn gezin het goed heeft, en daar moet ik voor werken.”

Fysieke beperkingen

Omdat Michaiel door zijn arbeidsethos soms harder werkt dan zijn lijf aankan, heeft zijn consulent bij de afdeling werk en re-integratie van de gemeente Amsterdam een ‘indicatie beschut werken’ voor Michaiel aangevraagd. Hierdoor kan hij eindelijk aan de slag voor een bedrijf met betere arbeidsomstandigheden, waarbij rekening wordt gehouden met zijn fysieke beperkingen.

Nu heeft Michaiel alleen nog een manier nodig om van en naar zijn nieuwe werk te bewegen. Een ov-abonnement of een elektrische fiets zou hem enorm helpen, want nu zijn oudste dochter Monica naar de middelbare school gaat, zijn de reiskosten van het gezin flink gestegen. Een fiets die Monica ook af en toe kan gebruiken, zou ideaal zijn. “Dan kan mijn dochter goed leren en dokter worden, of bankier. Dat is alles wat ik wil.”

Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl. Meer info: amsterdammerhelptamsterdammer.nl

Beschut werken

De gemeente kan personen met een arbeidsbeperking helpen om toch aan passend werk te komen, bijvoorbeeld via een ‘beschutte’ of ‘beschermde’ werkplek. Beschut werk is bedoeld voor mensen met een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking en betekent dat er door de werkgever de nodige aanpassingen aan de functie of arbeidsomstandigheden worden gedaan om de werknemer tegemoet te komen. In het geval van Haitham Michaiel zal zijn nieuwe werkgever meer rekening houden met zijn lichamelijke klachten en zal zijn begeleider op de werkvloer Michaiel helpen zijn grenzen beter aan te geven, om zo nieuwe lichamelijke problemen te voorkomen.

Ad Kruijt. Beeld Eva Plevier
Ad Kruijt.Beeld Eva Plevier

De wens van vorige week

Vorige week vroeg Anne-Marie Meijer om een bijdrage voor een nieuwe Canta, omdat de hare is gestolen. Ad Kruijt (59) doneert.

“Mijn Canta had een stuurslot, dus ze hebben ’m in zijn geheel een vrachtwagen in getild,” vertelde Anne-Marie Meijer (72) vanuit haar flat in Amstelveen. Haar Canta, die voor de deur stond, werd van de zomer gestolen.

Meijers leven heeft altijd in het teken gestaan van anderen. Zo gebruikte ze haar Canta om een goede vriendin twee keer per week naar het ziekenhuis te rijden voor chemotherapie, en heeft ze zich altijd om haar moeder bekommerd, die geen makkelijk huwelijk had. Het oorlogstrauma van haar vader, die in een Jappenkamp had gezeten, drukte zwaar op Meijers leven en dat heeft volgens haar geleid tot haar gezondheidsproblemen. Vanwege haar zwakke hart en slechte longen was ze afhankelijk van haar vorige Canta en heeft ze echt een nieuwe nodig. “Het is mijn benenwagen.”

Ad Kruijt, bemiddelaar op de kapitaalmarkt bij AFS, draagt graag bij aan een nieuwe Canta. “Toen ik het verhaal van mevrouw Meijer las, werd ik vrij kwaad. Die mevrouw heeft dat voertuig nodig en dan is er een stel idioten dat dat ding komt stelen. Ik hoop dat mevrouw Meijer zo snel mogelijk weer rondrijdt in een nieuwe Canta, deze keer misschien een met een gps-tracker.”

Daarnaast hebben ook een aantal andere Paroollezers aangegeven te willen bijdragen aan een nieuwe Canta voor Meijer, waardoor een tweedehands exemplaar steeds dichterbij komt.

Wilt u belangrijke informatie delen met Het Parool?

Tip hier onze journalisten


Op alle verhalen van Het Parool rust uiteraard copyright.
Wil je tekst overnemen of een video(fragment), foto of illustratie gebruiken, mail dan naar copyright@parool .nl.
© 2023 DPG Media B.V. - alle rechten voorbehouden